UNTRUE - M2M DRAMA (CHAPTER 51-60)

#Untrue

CHAPTER 51

  Pumasok sa loob ng bahay ni Riley sila David at Maxwell. May mga dala silang bagpack kung saan nakalagay sa mga iyon ang ilan nilang mga gamit na kailangang-kailangan.

 “Pansamantala... dito na muna kayo manatili sa bahay ko habang inaayos ang bahay mo Maxwell.” Sabi ni Riley. Nagpunta kasi ito sa clinic at doon niya nalaman ang mga nangyari at pansamantalang pagtira sana nila David at Maxwell doon pero pinigilan niya dahil na rin sa isa iyong clinic, siguradong hindi magiging komportable ang dalawa kung doon pansamantalang mananatili.

  Napatango-tango naman si David at Maxwell.

 “Salamat.” Sabi ni Maxwell.

  Napangiti naman nang tipid si David. Nililibot ang tingin sa kabuuan ng bahay ni Riley. Hindi kalakihan at walang second floor pero maayos naman.

  “Pasensya kung maliit itong bahay ko.” Sabi ni Riley dahil nakita niyang nililibot ni David ng tingin ang bahay niya.

  “Ok lang.” Sabi ni David.

  “Bale... may isa pa akong kwarto dito, doon na lang kayong dalawa muna manatili.” Sabi ni Riley.

  Napatango-tango naman sila David at Maxwell.

  “Maupo na muna kayo... ikukuha ko lang kayo ng maiinom.” Sabi ni Riley.

 “Sige.” Sabi ni Maxwell.

  Tinalikuran na ni Riley si David at Maxwell at nagpunta sa kusina. Nilapag naman ng dalawa ang mga dala nilang bagpack sa sahig at naupo sa mahabang sofa na malapit lang sa kanila.

 “Mabuti na lang at pinatuloy tayo dito ni Riley... sa totoo lang may pag-aalangan rin akong manatili doon sa clinic.” Sabi ni Maxwell.

 “Oo nga e... pakiramdam ko rin hindi tama na doon tayo tumira... siguradong matitigil ang trabaho ninyo kung nagkataon.” Sabi ni David.

 Napatango-tango si Maxwell. Mabuti na lang din at hindi ginulo ang clinic niya dahil kung nagkataon, dagdag problema rin iyon sa kanya.

 “Oo nga pala... ok na ba ang pakiramdam mo?” tanong ni Maxwell.

  Napatingin si David kay Maxwell. Napangiti ito ng tipid saka tumango.

 “Ako nga ang dapat nagtatanong sa iyon ngayon kung ayos ba ang pakiramdam mo pagkatapos ng nangyari doon sa bahay.” Sabi ni David.

  Napangiti si Maxwell.

 “Ok lang iyon.” Sabi ni Maxwell. “At least walang nangyaring hindi maganda sa atin.” Sabi pa nito.

  Napatango-tango si David.

  Naputol ang usapan ng dalawa ng dumating na si Riley bitbit ang isang tray na naglalaman ng tatlong baso ng orange juice. Nilapag niya iyon sa gitnang mesa.

 “Naubusan ako ng cookies at biscuit kaya ‘yan na muna.” Sabi ni Riley.

 “Ok na ‘yan.” Sabi ni Maxwell na kaagad kinuha ang isang baso at uminom.

  Napangiti naman ng tipid si Riley. Naupo ito sa single sofa na katabi lamang ng inuupuan nila David at Maxwell.

 “May mga nakuha bang mahahalagang gamit sa inyo?” tanong ni Riley.

  Muling nilapag ni Maxwell sa tray ang baso ng orange juice na naubos niya.

 “Wala.” Sabi ni Maxwell.

 “Sigurado ka?” tanong ni Riley.

  Napatango-tango si Maxwell.

  “Ibig sabihin... panggugulo lang talaga ang pakay niya... pero pa iyon sigurado.” Sabi ni Riley. Napabuntong-hininga ito. “Ito na ba ang sinasabi ko... sigurado na hindi pa doon natatapos ang lahat.” Sabi pa nito.

  “Handa naman kami sa mga posible pang mangyari.” Sabi ni Maxwell.

  Si David naman, tahimik lang.

 “Gaano kayo kahanda?” tanong ni Riley. “Kung ‘yung ginawa nga niya ngayon... nagulat kayo, paano pa kaya sa susunod na siguradong mas matindi?” tanong pa nito.

  Napabuntong-hininga si Maxwell.

  “Ang bawat bagay at pangyayari ay may sanhi at bunga... at ang mga nangyayari ngayon ay bunga ng mga sanhi na ginagawa ninyo.” Sabi ni Riley.

  Napayuko si David. Napabuntong-hininga ito. Kung tutuusin, siya ang puno’t-dulo ng lahat, siya ang sanhi ng mga hindi magagandang bunga na nangyayari ngayon.

  “Sa ngayon ay magpahinga na muna kayo. Bukas na tayo muli mag-usap.” Sabi ni Riley.

- - - - -  - - - - - - - - - - -  - - - -

  Nasa loob na ng kwarto sila David at Maxwell. Magkatabing nakahiga sa iisang kama na hindi kalakihan pero kasya ang dalawang katawan. Parehas na nakatitig ang mga mata sa kisame. Halata sa kanila ang malalim na pag-iisip.

  “Gising ka pa?” biglang nagsalita si Maxwell.

  “Oo.” Sagot naman ni David. Hindi naaalis ang tingin sa kisame gaya ni Maxwell.

  Tipid na napangiti si Maxwell.

 “Alam mo... masaya pa rin ako sa kabila ng mga nangyayari.” Sabi nito.

  Napatingin si David kay Maxwell.

  “Kasama kasi kita... pakiramdam ko, makakaya ko ang lahat basta ba nasa tabi lang kita.” Sabi ni Maxwell.

  Tipid na napangiti si David. Sa totoo lang, iyon rin ang nararamdaman niya pero may bahagi sa kanya na sinisisi rin niya ang kanyang sarili kung bakit nangyayari ang mga ito at kung siya lalayo, tiyak na mapapahamak ang mga taong nasa paligid niya, tiyak na madadamay sa gulo niya si Maxwell.

  Napatingin si Maxwell kay David. Napangiti ito nang makitang nakatingin sa kanya si David.

  Tumagilid ng higa si Maxwell. Tinaas niya ang kaliwang kamay at hinaplos ang pisngi sa mukha ni David.

 “Mahal na mahal kita.” Sabi ni Maxwell.

  Napangiti si David.

 “Mahal na mahal kita.” Pag-uulit ni Maxwell.

  Tumagilid ng higa si David, umusog para ilapit ang sarili kay Maxwell. Niyakap niya ito at ipinikit ang mga mata saka nilagay ang mukha sa parteng dibdib nito. Naririnig niya ang malakas at mabilis na tibok ng puso nito na ikinapayapa ng kanyang kalooban.

  Napangiti lalo si Maxwell. Niyakap na rin niya si David. Hinalikan niya ang tuktok ng ulo nito at nanatili ang labi doon. Ipinikit ang mga mata.

  Sa posisyong iyon, payapang nakatulog ang dalawa bago pa sumapit ang madaling araw.

#Untrue

CHAPTER 52

  Gising na ang diwa ni Maxwell pero nakapikit pa rin ang kanyang mga mata. Naginat-inat siya sa ibabaw ng kama at kinakapa niya rin ito para mahawakan si David.

  Dahan-dahang idinilat ni Maxwell ang kanyang mga mata. Sa naningkit na mga mata ay tiningnan niya ang kabilang side ng kama. Kaya pala wala siyang makapa ay dahil siya na lamang ang nakahiga ngayon sa kama at wala na sa tabi niya si David.

  Napabuntong-hininga si Maxwell saka dahan-dahang bumangon. Umupo ito sa kama. Kinusot-kusot ang mga mata para maging malinaw ang tingin.

  Tiningnan ni Maxwell ang bintana. Mataas na ang sikat ng araw sa labas. Napangiti siya dahil sa ganda ng umaga.

  Umalis ng kama si Maxwell. Naglakad patungo sa bintana pero napahinto siya dahil nahagip ng kanyang mga mata ang side table kung saan may nakapatong na isang nakatiklop na papel. Nangunot ang noo ni Maxwell pero ang hindi niya maintindihan ay bigla siyang kinabahan sa hindi malamang kadahilanan.

  Huminga ng malalim si Maxwell. Out of curiosity ay dahan-dahan siyang naglakad palapit sa mesa. Kinuha sa ibabaw ang nakatiklop na papel.

  Sinipat niya iyon nang tingin. Pamaya-maya ay umupo sa gilid ng kama si Maxwell at dahan-dahang binulatlat ang nakatiklop na papel.

  Isang liham...

  Maxwell,

  Marahil gising ka na at wala na ako sa tabi mo kapag nabasa ang sulat kong ito. Sinadya kong iwanan ka nang natutulog pa at lihim na magpaalam sayo para hindi na masakit para sa ating dalawa ang paghihiwalay.

  Gustuhin ko mang manatili sa tabi mo ngunit kung ipagpipilitan ko pa ang aking kagustuhan... tiyak na ang kaligtasan ng iyong buhay ang magiging kapalit... at ayokong may mangyaring hindi maganda sayo ng dahil sa akin.

  Patuloy na binabasa ni Maxwell ang sulat. May mga bakas ng luha ang bawat parte ng papel.

  Patawad kung napako ang pangako kong manatili pa sa tabi mo... alam kong pagiging makasarili itong ginawa ko pero kung ang kaligtasan mo ang kapalit... mas pipiliin kong maging makasarili kaysa sa mapahamak ka ng dahil sa akin sa huli. Habang nasa tabi mo ako, siguradong hindi siya titigil at mas nanaisin ko pang buhay ko na lang ang guluhin niya at hindi ang sayo dahil isa kang mabuting tao at hindi mo hangad ang ganung klaseng trato.

  Maraming salamat sa lahat. Utang ko sayo ang buhay ko. Ang pagmamahal mo ang siyang naging lakas ko. Ang mga alaala nating dalawa ang aking babauunin sa aking paglisan at titiyaking hindi malilimutan.

  Hindi kita iniwan dahil sa gusto ko... iniwan kita dahil iyon ang makakabuti para sayo. Masakit sa akin ngunit mas pipiliin kong tiisin ito kaysa manatili ako sa tabi mo habang nagbabadya ang kapahamakang ako ang dulot.

  Paalam muna sa ngayon Maxwell... kung sakaling tayo’y muling magtagpo, sana maayos na ang lahat... ‘yung hindi na kailangang maulit ang ganito.

  Mahal kita Maxwell... pero kailangan muna kitang iwan at harapin ang lahat ng nag-iisa.

David

  Kaagad na pinunasan ni Maxwell ang mga tumulong luha mula sa kanyang mga mata. Mabilis na tumayo at lumabas ng kwarto. Naabutan niya sa kusina si Riley na nagulat sa kanyang ayos nang mapatingin ito sa kanya.

  “O... Anong nangyari sayo? Namumugto ang mga mata mo...”

“Si David? Nakita mo ba siyang lumabas dito?” tanong kaagad ni Maxwell.

  Nangunot ang noo ni Riley.

 “Ha? Kayo ang magkasama di ba?” tanong nito.

  Tinaas ni Maxwell ang hawak na papel.

 “Umalis siya.” Nanghihinang sabi nito na ikinalaki ng mga mata ni Riley.

  “Ano? Umalis siya?” gulat na tanong ni Riley.

  Hindi na nakapagsalita si Maxwell. Napahawak ito sa mesang malapit sa kanya dahil pakiramdam niya ay babagsak siya dahil sa matinding panghihina ng tuhod. Kitang-kita sa mukha nito ang sakit.

 “Hindi ito totoo... hindi niya ako pwedeng iwan... nangako kami sa isa’t-isa na walang iwanan...” sabi ni Maxwell.

  Awang-awa naman si Riley habang nakatingin kay Maxwell lalo na nung tumulong muli ang mga luha nito. Mula nang mawala si Gavin, ngayon na lamang muli niya nakita si Maxwell na ganito kamiserable at gaya ng dati, hindi naman niya alam kung ano ang gagawin para mapagaan ang kalooban nito.

- - - -  - - - - - - - - - - - - - - - -

  Sakay ng bus na kasalukuyang binabaybay ang kalsada. Nakaupo sa bandang dulo, kaliwa katabi ng bintana si David. Nakatingin ang mga matang lumuluha sa labas. Walang dala kundi ang sarili, ang mga damit na suot, ang natirang pera sa kanyang wallet at ang sugatang puso.

  Hindi niya alam kung saan hahantong ang sakit na nararamdaman niyang ito gaya ng hindi niya pagkaalam kung saan tutungo ang bus na kanyang sinakyan. Basta-basta na lang kasi siya sumakay at hindi na rin niya inalam kung saan ito papunta. Sinabi na lamang niya sa konduktor na sa pinakahuling ruta siya ibaba.

  ‘Hindi ko inaasahan sa pagtakas ko mula kay Bertrant ay matatagpuan ko ang isang gaya mo Maxwell at ang pag-ibig na matagal ko na ring gustong maramdaman... at ngayon ay muli na naman akong tumakas dala ang sakit at pagmamahal na wala ng kasiguraduhan kung madudugtungan at matutumbasan pa.’ Sa isip ni David. ‘Patawarin mo ako... marahil duwag nga ako gaya ng naunang sinabi mo sa akin noon... pero ngayon, hindi dahil kay Bertrant kaya ako naduduwag kundi dahil sayo... dahil sayo na ayokong mapahamak ng dahil sa akin... ayokong madamay ka sa gulong meron ako.’ Sabi pa nito sa isipan.

  Suminghot-singhot si David. Pinunasan ang mga luhang wala na yatang tigil sa pagtulo.

 ‘Patawarin mo ako.’ Sa isip ni David pagkatapos ay napatakip ito ng palad sa mukha at doon humagulgol. Hindi alintana na napapatingin na sa kanya ang mga pasaherong kasama niya sa loob ng bus lalo na ang katabi niyang matandang babae.

 “Ok ka lang ba iho?” tanong ng matanda.

 Patuloy pa rin sa paghagulgol si David. Hindi niya pinansin ang matanda.

  Nakaramdam naman ng awa ang matandang babae. Sa kanyang pakiwari ay mabigat ang pinagdadaanan ng binata.

  Naramdaman na lamang ni David na may humaplos sa kanyang likod. Bahagya siyang tumigil sa paghagulgol at mula sa palad, sinilip niya ang katabi niyang matanda na nakatingin sa kanya habang hinahaplos ang kanyang likod.

 “Kung ano man ‘yan iho... siguradong malalagpasan mo rin. Walang ibinibigay na pagsubok ang Diyos na hindi natin kakayanin.” Sabi ng matanda.

  Pinilit na tumigil ni David sa pag-iyak. Kinuha ang panyo mula sa bulsa at pinunas iyon sa buong mukha niya saka tiningnan ang matandang babae.

  “Salamat ho.” Sabi ni David.

  Napangiti nang tipid ang matanda.

- - - - -  - - - - - - -  - - - - - - - - - -

  Napapangisi si Bertrant habang nakaupo ito sa kanyang swivel chair at tinitingnan ang mga hawak na papel.

 “Sinasabi ko na nga ba... tama na noon pa ang kutob ko.” Sabi ni Bertrant sa sarili. “Ipinabago mo ang mukha mo para hindi kita makilala... Tsk!” sabi pa nito.

  Kumuyom ang magkabilang kamao ni Bertrant. Nalukot ang papel na hawak.

 “Ngayon... oras na para ibalik ka sa akin at pagbayaran ang lahat.” Sabi nito. Nanlilisik ang mga matang nakatingin lamang sa isang direksyon dito sa loob ng kanyang opisina.

#Untrue

CHAPTER 53

  Hindi mapakali si Maxwell. Pabalik-balik siya ng lakad habang tinatawagan niya ang cellphone ni David. Mas lalo pa siyang nag-aalala dahil ring lamang ng ring ang cellphone nito at hindi sinasagot.

  Nilapitan naman siya ni Riley. Napahinto sa paglalakad si Maxwell nang makita niya ang hawak na cellphone ni Riley na kasalukuyang nagriring. Sa puntong iyon ay mas lalong nakaramdam ng kawalang pag-asa si Maxwell dahil ang hawak na cellphone ni Riley ay ang gamit ni David. sa madaling salita, iniwan nito ang cellphone dito sa bahay.

  Nanghihinang itinigil ni Maxwell ang pagtawag at inalis ang cellphone mula sa tapat ng tenga niya. Napaupo ito sa mahabang sofa na malapit lang sa kanya.

   “Nakita ko itong cellphone na nakapatong sa tokador.” Sabi ni Riley.

  Napapikit ng mga mata si Maxwell. Napahilamos ng mukha gamit ang magkabilang palad.

  Pamaya-maya ay biglang tumayo si Maxwell. Nagmamadaling maglakad papunta sa kwarto.

  “Saan ka pupunta?” tanong ni Riley.

  Napatigil sa paglalakad si Maxwell. Tiningnan nito si Riley.

 “Hahanapin ko siya.” Sabi ni Maxwell na ikinagulat ni Riley.

 “Pero Maxwell... hindi nga natin alam kung nasaan siya...”

“Kailangan ko siyang hanapin.” Sabi kaagad ni Maxwell. “Hindi ako matatahimik dito.” Sabi pa nito.

 “Pero...”

“Kahit nasa impyerno pa siya... hahanapin ko siya doon at isasama ko pabalik.” Sabi kaagad ni Maxwell at kaagad nang tinalikuran si Riley at pumasok sa kwarto para magbihis.

  Napailing-iling na lamang si Riley.

  Pamaya-maya ay kaagad na ring lumabas si Maxwell sa kwarto. Mabilis lamang itong nagbihis ng polo at pantalon. Hindi na ito nag-abalang magsapatos pa sa halip ay tsinelas na lamang ang isinuot.

  “Babalik ako kaagad...”

“Pero Maxwell...”

“Sigurado na hindi pa siya nakakalayo... dito ka muna.” Sabi kaagad ni Maxwell at nagmamadali na itong lumabas.

  Naiwan si Riley na labis ang pag-aalala.

- - -  - - - - - - - - -- -  - - - -

  Lagpas limang oras nawala si Maxwell bago ito bumalik sa bahay. Laglag ang magkabilang balikat.

 Sinalubong naman siya ni Riley.

 “Anong nangyari?” tanong nito. Alam na niyang hindi nahanap ni Maxwell si David dahil ito kasama.

  Napatingin ang malulungkot na mga mata ni Maxwell kay Riley. Napailing-iling lamang ito saka tuluyang pumasok sa loob ng bahay.

  Nakasunod naman ang tingin ni Riley sa bigong si Maxwell.

- - - - - -  - - - - - - - - - - -  - - - - - -  -

  Nakaupo ng pa-indian sit habang tinitingnan ni David ang malawak na dagat. Amoy niya ang samyo nito at ramdam niya ang pinong buhangin na banayad sa kamay at may kalamigang hanging dumadampi sa kanyang balat.

  Napangiti ng tipid si David. Gusto niya ang nakikita ng kanyang mga mata ngayon, ang papalubog na araw na ang sinag ay nagre-reflect sa tubig ng dagat. Napakaganda sa paningin at pakiramdam niya, kahit papaano ay nalilimutan niya ang krisis na kinakaharap niya ngayon.

  Hindi pa rin alam ni David kung saan siya nakarating. Pakiramdam nga niya ay nasa dulo na siya ng Pilipinas. Walang katao-tao liban lang sa kanya pero may mga nakita siyang bangka sa paligid na tiyak ginagamit ng mga taong naninirahan dito para sa hanapbuhay.

  Hanggang ngayon ay wala pa siyang konkretong plano kung paano mabubuhay. Ang gusto lamang niya ay lumayo. Ayaw na niyang matagpuan pa ni Bertrant at ayaw rin niyang madamay pa si Maxwell kaya mas pinili na lamang niya ang ganitong pagpapasya.

  Tiningnan ni David ang paligid. Sa bandang dulo ay may mga nakikita siyang bahay na gawa sa kahoy. Ilan lamang iyon kaya marahil ay tahimik din dahil konti lamang ang naninirahan dito.

  Napabuntong-hininga si David. Muling tumingin sa dagat.

 ‘Kumusta na kaya siya?’ tanong ni David sa sarili. Ayaw niyang isipin na baka hinahanap na siya nito ngunit sigurado siyang oo. Ayaw lamang niyang mag-alala pa. Nakapagpasya na siya at hindi na iyon mababago pa.

  Napabuntong-hininga na lamang si David.

- - - -  - - - - - - - - -  - - - - -

  “Handa na ang pagkain... tara na at kumain na tayo.” Sabi ni Riley nang nilapitan niya ang tulalang si Maxwell na nakaupo sa mahabang sofa.

 “Ayoko.” Walang emosyong sabi ni Maxwell na kahit tapunan man lang nang tingin ay hindi nito nagawa kay Riley. Nakatingin lamang ito sa iisang direksyon.

 “Pero Maxwell...”

“Wala akong gana... ikaw na lang.” Sabi kaagad ni Maxwell.

  Napabuntong-hininga si Riley. Kung titingnan niya si Maxwell, para itong namatayan. Bumalik sa kanya ‘yung mga panahong nawala si Gavin, ganitong-ganito rin ito. Hindi makausap ng maayos, walang gana sa pagkain, laging tulala.

  “Sige... kapag nagutom ka, may mga pagkain sa kusina. Kumain ka lang.” Sabi ni Riley.

  Walang nakuhang sagot si Riley mula kay Maxwell. Napailing-iling na lamang ito. Nag-aalala man siya pero wala naman siyang magawa para rito.

- - -  - - - - - - -  - - - - - - - - - -

  Nakatayo sa pintuan si Maxwell habang nakatingin ng diretso kay Bertrant na nasa harapan niya. Nasa likod naman ni Bertrant ang mga tauhan nitong hindi lalagpas sa sampu ang bilang at nakatayo sa kanya-kanyang pwesto at binabantayan ang amo.

  Nasa tabi naman ni Maxwell si Riley na bukod sa nag-aalala sa una ay nag-iisip rin kung bakit biglang nagpunta dito si Bertrant. Nagtataka sa kung ano na naman ang kailangan nito.

  Napangisi si Bertrant. Diretso itong nakatingin kay Maxwell.

 “Long time no see.” Sabi nito.

 “Anong ginagawa mo dito?” tanong ni Maxwell. Walang emosyon.

  Mas lalong napangisi si Bertrant.

 “Nabalitaan ko ang nangyari sa bahay mo... wala kayo doon kaya nagtanong-tanong ako sa mga kapitbahay mo at iyon, dinala nila ako dito.” Sabi ni Bertrant. “Tungkol naman sa kung bakit ako nandito... may kailangan kasi akong kunin sayo... hindi mo kasi binabalik.” Sabi pa nito.

  Kumuyom ang magkabilang kamao ni Maxwell. Diretso pa rin ang tingin kay Bertrant.

  Nakita naman ni Bertrant ang pagkuyom ng kamao ni Maxwell. Ngumiting demonyo ito.

  “Hindi ako nagpunta dito para manggulo... binabawi ko lang kung ano ang pagmamay-ari ko pero kung magmamatigas ka siguradong may gulong magaganap.” Sabi ni Bertrant.

  Lalong dumiin ang pagkuyom ng magkabilang kamao ni Maxwell. Naging galit ang tingin nito kay Bertrant.

  “Ibalik mo na sa akin ang asawa ko.” Sabi nito.

  “HAYOP KA!” nanggigil sa galit si Maxwell na kaagad niyang sinugod si Bertrant at bubugbugin na sana ngunit...

 “MAXWELL!” sigaw ni Riley na nanlalaki ang mga matang nakatingin sa mga tauhan ni Bertrant. Gulat na gulat sa pwede nilang gawin kay Maxwell.

  Napatigil si Bertrant. Tiningnan niya ang mga tauhan ni Bertrant. Nakaposisyon at nakatutok sa kanya ang mga baril na hawak ng mga ito.

  Napangisi si Bertrant.

 “Sinabi ko sayo na hindi ako manggugulo pero iyon yata ang gusto mo.” sabi nito.

  Nanlilisik ang mga mata ni Maxwell na tiningnan si Bertrant.

 “Gago ka.” Nanggigil sa galit na bulong nito.

 Natawa si Bertrant.

 “Sino kaya sa atin ang mas gago?” tanong nito. “Ako ba na kinukuha lang kung ano ang pagmamay-ari ko o ikaw na nang-aakin ng hindi sayo?” tanong pa nito.

  Galit na galit pa rin ang tingin ni Maxwell.

 “George... akin na ang mga papel.” Pagtawag ni Bertrant sa isa sa mga tauhan niya.

  Kaagad namang lumapit sa kanya ang tauhan na si George.

 “Ito ho Mr. President.” Sabi nito saka inabot ang pinapakuha nito.

  Kinuha naman iyon ni Bertrant ng hindi inaalis ang tingin kay Maxwell. Napangisi ito. Bumalik naman sa kanyang pwesto si George.

  “Nakikita mo ba itong mga papel na ito?” tanong ni Bertrant.

  Napatingin doon si Maxwell.

  Ngumiting demonyo si Bertrant.

 “Ito ang nagpapatunay na ang inaangkin mong asawa ay asawa ko.” Sabi nito.

  Napatingin muli ang mga mata ni Maxwell kay Bertrant. Halata ang gulat.

  Nanlalaki naman ang mga mata ni Riley dahil sa gulat sa narinig.

 “DNA test na magpapatunay na ang asawa mo ay ang asawa ko... na ang inaangkin mo ay ang pagmamay-ari ko.” Sabi ni Bertrant. Napangiting tagumpay.

  Diretsong nakatingin si Maxwell kay Bertrant. Nanggigil sa galit.

 “Hindi ito peke... ‘yung gulo sa bahay mo... mga tauhan ko ang may gawa. Ang mga personal na ginagamit niya, pinasuri ko at lumabas na tama nga ang mga kutob ko noon pa.” Sabi ni Bertrant.

  Mas lalong kumuyom ang magkabilang kamao ni Maxwell.

  “Kaya sa ayaw at sa gusto mo... kukunin ko ang asawa ko at ibibigay mo siya sa akin dahil iyon ang gusto ko.” Sabi ni Bertrant.

 “Wala na dito ang asawa mo.”

  Kaagad na napatingin si Bertrant kay Riley. Nangunot ang noo nito.

 “Anong sinabi mo?” pagtatakang tanong ni Bertrant.

  “Umalis na siya... kaya hindi mo na siya makukuha sa amin.” Sabi ni Riley.

   Namuo ang galit kay Bertrant. Hinarap niya ang mga tauhan niya.

 “Hanapin niyo siya! HANAPIN NIYO SIYA!” malakas na sigaw ni Bertrant.

  Kaagad namang tumalima sa utos ni Bertrant ang mga tauhan nito. Ang iba ay naghanap sa paligid at ang iba ay pumasok sa loob ng bahay ni Riley na hinayaan naman ng huli.

  “Mr. President... wala na nga siya...”

“ANONG WALA! HANAPIN NINYO!!!!!” malakas na sigaw ni Bertrant. Kaagad nitong tiningnan si Maxwell at Riley. “Nasaan ang asawa ko? Saan siya nagpunta?” magkasunod na tanong nito.

  Napailing-iling si Riley.

  “Hindi namin alam... basta bigla na lang siyang umalis...”

“Hindi pwede! HINDI PWEDE!!!!!” malakas na sigaw kaagad ni Bertrant na halos bumingin kay Riley. “ARRRRGGGGGHHHHHHHHH!” nanggigigil sa galit at frustration si Bertrant.

  Masama naman ang tingin ni Maxwell kay Bertrant. Sa totoo lang, ito ang sinisisi niya sa biglaang pag-alis ni David.

#Untrue

CHAPTER 54

  “Nakita niyo ba dito ang taong ito?” tanong ni Maxwell sa nilapitan niyang matandang lalaki. “Mas maliit lang sa akin ng konti, mestiso, magandang lalaki.” Sabi pa nito habang pinapakita ang litrato ni David na nasa cellphone nito.

  Tiningnan naman ng matanda ang litrato ni David. Nangunot ang noo pagkatapos ay tiningnan muli si Maxwell saka umiling-iling.

 “Hindi iho... pasensya na.”

 “Salamat ho.” Sabi na lamang ni Maxwell saka lumayo na sa matanda.

  Isang binata naman ang nakita at nilapitan niya. Kagaya ng naging tanong at sinabi niya sa matanda ang naging tanong at mga salita niya rito at pinakita rin ang picture ni David na mukha ni Gavin ang nakikita.

  “Hindi ko siya nakita.” Sabi ng binata.

  Napatango-tango na lamang si Maxwell saka nagpasalamat. Lumayo na rin siya dito.

  Nakita ni Maxwell si Riley na kanina niya pa kasama at tumutulong sa kanya na magtanong-tanong sa mga tao dito. Lumapit naman si Riley kay Maxwell.

  “Ano? Nakita ba nila dito si David?” tanong ni Maxwell kay Riley.

  Napailing-iling si Riley.

  “Hindi din nakita ng mga napagtanungan ko si David dito.” Sabi nito.

  Napabuntong-hininga naman si Maxwell.

  “Baka hindi dito sa bus terminal na ito sumakay si David.” sabi ni Riley.

  “Siguro nga.” Sabi ni Maxwell. Kanina pa kasi sila dito at halos lahat ng taong nandirito ay napagtanungan na nila. Kahit ang mga driver at konduktor ng bus ay natanong na rin nila ngunit wala kahit isa sa mga ito ang nakapagsabi na nakita nila dito si David.

  “Doon sa kabila... tiyak na may makakakilala sa kanya doon dahil ito at ang bus terminal na iyon lang ang meron dito sa lugar natin.” Sabi ni Riley.

  Napatango-tango si Maxwell.

  “Sige puntahan natin.” Sabi nito. ‘Hindi pwedeng maunahan ako ni Bertrant sa paghahanap sa kanya.’ Sabi pa nito sa isipan. Naalala niya ang mga huling sinabi nito bago umalis sa teritoryo niya.

 “Sa oras na malaman ko na itinatago mo lang siya... titiyakin ko sayong pagbabayarin din kita kasama niya... tandaan mo, nahanap ko siya sayo kaya hindi malayong mahanap ko siya ulit.”

                                             

  Napabuntong-hininga si Maxwell.

 “Tara na.” Sabi ni Riley.

 “Sige.” Sabi ni Maxwell at sabay ng umalis ang dalawa sa bus terminal na iyon para puntahan naman ang isa.

- - - -  - - - - - - - - -  - - - - - - - - -

  Bakas sa mukha ni David ang pagod. Hindi na niya nabilang kung ilang oras siyang nagpalakad-lakad hanggang sa makarating siya dito sa lugar na ito.

  Huminto sa paglalakad si David. Nilibot ang tingin sa lugar na napuntahan ng kanyang mga paa. Tipid siyang napangiti.

  Nasa gilid siya ng kalsada. Malapit sa kinaroroonan niya ay nakikita naman niya ang plaza. Meron din siyang nakitang mga kainan dito. Sa kanyang palagay, ito ang bayan ng lugar na ito kung saan ang sentro ng komersyo at puntahan ng mga taong nakatira dito.

  Napahawak si David sa kanyang tiyan. Bukod sa narinig niya ay naramdaman din niya ang pagkulo nun.

  “Gutom na ako.” Sabi nito sa sarili. Napabuntong-hininga.

  Inalis niya ang pagkakahawak sa kanyang tiyan at kinuha ang wallet niya. Tiningnan ang nilalamang pera.

  “Mag-iisang kanin na lang ako at kalahating ulam. Iinom na lang ako ng maraming tubig para mas mabusog.” Sabi ni David sa sarili. Kung dadamihan niya kasi ang pagkain, tiyak na mauubos ang konting pera niya na nasa kanyang wallet.

  Muling naglakad si David at nagtungo sa isa sa mga kainang nakita niya. Napangiti siya ng tipid dahil naalala niya ang minsang kumain sila ni Maxwell sa ganitong klaseng kainan. Gawa din kasi sa kubo ang kainan, mas maliit nga lamang ito kumpara sa kinainan nila ni Maxwell.

  Napabuntong-hininga si David. Pumunta na lamang siya sa counter para umorder ng kakainin niya.

- - - -  - - - - - - - - - - -  - -

 “Sigurado kayo Manong? Nakita niyo siya?” nabuhayan ng pag-asa si Maxwell habang kausap ang isa sa mga driver ng bus sa pangalawang bus terminal na pinuntahan nila ni Riley matapos ang ilan pang pagtanong-tanong sa mga taong nandirito.

 “Oo... Kamukha niya ‘yung nasa litratong pinakita mo.” sabi ni Manong. “Mukha lang akong matanda pero matalas pa ang isip ko at matandain pa ako sa itsura ng mukha.” Sabi pa nito.

  Napangiti si Maxwell.

 “Sa inyo siya talaga sumakay?” tanong ni Maxwell.

 “Oo iho...”

“Saan siya nagpababa?” tanong kaagad ni Maxwell.

  “Sa pinakahuling ruta ko. ‘Yun nga lang hindi ko na alam kung saan ang eksaktong kinaroroonan niya dahil tiyak pumunta na iyon sa sadya niyang lugar doon.” Sabi ni Manong.

  “Ok lang... pwede bang pakisabi sa akin ang ruta niyo para kaagad ko siyang mapuntahan?” tanong ni Maxwell.

 “Oo ba.” Sabi ni Manong.

 Palapit naman si Riley kay Maxwell. Nagtanong-tanong din ito sa mga taong nandito sa bus terminal na ito.

 “O anong balita?” tanong ni Riley nang makalapit siya.

  Napatingin naman si Maxwell kay Riley. Nakangiti ito.

  “Malalaman na natin kung nasaan siya.” Sabi nito.

  Hindi rin napigilang mapangiti ni Riley. Sa wakas.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

  Matapos kumain ay muling naglakad-lakad si David. Malalim na ang gabi kaya medyo nag-aalala na rin siya sa sarili niyang kaligtasan lalo na at dayo lamang siya sa lugar na ito.

  Nadaanan ni David ang isang simbahan. Halatang libong taon na ang edad dahil sa mala-antigong arkitektura nito pero kakikitaan pa rin ng ganda.

  Napangiti nang tipid si David.

 “Ang tagal ko na rin palang hindi pumapasok sa simbahan.” Sabi nito sa sarili. Napabuntong-hininga.

  Dahan-dahan siyang naglakad papunta sa harapan ng simbahan. Nang makarating ay tumayo siya sa tapat ng nakasarado ng pintuan. Nag-sign of the cross.

  “Pasensya na ho kung hindi ako madalas na nakakadalaw sa iyong tahanan pero huwag kayong mag-alala dahil hindi ko pa rin naman kayo nakakaligtaan dahil sa palagian rin akong nagdarasal. Maraming salamat dahil tinulungan niyo akong makarating ng ligtas sa lugar na ito... sana ho patuloy niyo lang akong gabayan para palagi akong ligtas. Hinihiling ko rin ho na sana... sana gabayan niyo rin ‘yung mga taong tumulong sa akin at naging bahagi ng buhay at puso ko... lalo na siya. Katulad ng hindi niyo pagpapabaya sa akin ay huwag niyo rin ho siyang pabayaan... ilayo niyo siya sa kapahamakan at huwag hayaang maging malungkot at masaktan.”

  Pinunasan ni David ang luhang tumulo mula sa kanyang mga mata. Hindi niya maikakaila na sa kabila ng kanyang paglayo ay ang pagkasabik na nararamdaman para kay Maxwell.

  “Maraming salamat sa lahat Lord... Amen.” Sabi ni David saka muling nag-sign of the cross bilang pagtatapos sa kanyang dasal.

  Naupo si David sa gilid ng simbahan. Sinandal ang likod sa batuhan na nagsisilbing harang na tinatamnan ng mga halaman. Napatingala nang tingin sa kalangitan. Muli siyang nagbalik-tanaw sa samahan nila ni Maxwell. Ang mga alaalang nagpapasaya sa kanya at hindi na sigurado kung madurugtungan pa.

- - - - - - - - -  - - - - - - - - - - -

 “Patuloy niyo lang siyang hanapin... At si Maxwell... patuloy niyo lang din sundan kasama ‘yung kaibigan nila. Huwag na huwag niyong aalisin ang atensyon niyo sa kanila dahil siguradong may mga alam din sila kung nasaan si David. Maliwanag?”

  Nakatayo sa tapat ng malaking bintana ng kanyang kwarto si Bertrant. Kausap ang isa sa mga tauhan niya sa cellphone na nasa tapat ng kanyang tenga. Bakas sa mukha nito ang galit at pagkadismaya. Akala niya kasi ay matatapos na ang hanapan ngunit hindi pa pala. Mukhang nakatunog si David kaya mas pinili na lang nitong lumayo ng nag-iisa.

 “Sundin niyo ang lahat ng inutos ko... ayoko ng palpak sa pagkakataong ito.” Sabi pa ni Bertrant saka kaagad nang ibinaba ang tawag.

  Napabuntong-hininga si Bertrant. Humigpit ang hawak niya sa cellphone dahil sa pagkuyom ng dalawa niyang kamao.

 “Talagang ginagalit mo ako David... sige lang, pahirapan mo pa ako. Iniipon ko lang ang lahat ng ginagawa mo at sa oras na mapasaakin ka ulit, titiyakin ko sayong isasabog ko ang lahat ng kabayaran sa mga ginagawa mo.” sabi ni Bertrant. Nanlilisik ang mga matang nakatingin sa telebisyon.

#Untrue

CHAPTER 55

  Hindi napigilan ni Maxwell ang mapangiti habang tinitingnan niya ang kanyang larawan na iginuhit mismo ni David  para sa kanya. Dumadaloy sa kanyang alaala ang mga pangyayaring naganap nung mga panahong magkasama sila ng mga oras na iyon.

  Nasa loob siya ng kwarto ni David. Hindi kasi siya makatulog ngayong gabi kaya naisipan niyang puntahan na lamang ang kwarto nito at alalahanin ang mga pinagsamahan nilang dalawa.

  Umayos siya ng upo sa paanan ng kama. Hindi niya maiwasang ma-excite sa pag-alis niya bukas para puntahan si David. Hahanapin niya ito kahit nasaan pa ito at hindi hahayaang maunahan siya ni Bertrant.

  Aminado si Maxwell na namimiss na niya si David ng sobra-sobra. Kung pwede lang sanang hilahin ang oras para mag-umaga na ay gagawin niya para kaagad nang mapuntahan ito. Gusto nga sana niya na ngayong gabi na lamang umalis ngunit pinigilan siya kanina ni Riley dahil bukod sa malalim na ang gabi ay delikado na rin para bumiyahe lalo na at malayo ang lugar na pupuntahan.

  Naputol ang pagre-reminisce ni Maxwell ng maramdaman niya ang pag-vibrate ng kanyang cellphone na nasa bulsa. Kaagad niyang kinuha iyon sa kanyang suot na short at tiningnan ang screen. Nakita niyang tumatawag si Riley. Kaagad niyang sinagot iyon.

  “Hello.”

  “Sabi ko na nga ba at hindi ka pa natutulog.”

  Napangiti si Maxwell sa narinig na sinabi ni Riley.

 “Excited lang ako para bukas.” Sabi nito.

 “Kailangan mong matulog para may lakas ka kinabukasan.” Sabi ni Riley.

                                                                                     

 “E bakit ikaw hindi ka pa natutulog?” tanong ni Maxwell.

  “May inaayos lang ako... pagkatapos nito magpapahinga na rin ako kaya ikaw ganun na din ang gawin mo.” sabi ni Riley.

  Napatango-tango si Maxwell.

 “Salamat a.” Sabi nito. “Salamat sa pagtulong mo.” sabi pa nito.

  Napabuntong-hininga si Riley mula sa kabilang linya.

 “Kaibigan mo ako kaya at iyon ang obligasyon ko sa buhay mo.” sabi nito. “Sa totoo lang... may pagtutol akong nararamdaman sa mga nais mong gawin ngunit alam ko naman na wala lang sayo kahit tumutol ako... kapag puso na ang siyang nagdesisyon, kahit anong pagtutol ng iba at ng isip mo... ang pasya pa rin ng puso ang siyang masusunod.” Sabi pa nito.

  Napangiti nang tipid si Maxwell.

 “Mahalaga ka rin sa akin at ang bawat salita mo ay may kahulugan kapag aking naririnig... ngunit pagdating sa mga sinasabi mo na may kinalaman na kay David... kahit na alam ko namang makakabuti iyon para sa akin kaya mo nilalahad ay hindi ko naman masunod dahil mas matimbang pa rin siya... mas matimbang pa rin ang kagustuhan kong sundin ang sinisigaw ng puso ko kahit na alam kong may kaakibat na kapahamakan ang nais nitong gawin ko.” Mahabang sabi ni Maxwell.

  “Ganun talaga ang puso... hindi nito alam kung tama o mali na ang tinitibok at nagiging laman, hindi na nito alam kung ikakapahamak ba ng taong nagmamay-ari sa kanya ang gusto nitong isigaw. Kaya nga ang iba, sinasabi nilang traydor ang puso ngunit marami pa rin ang sinusunod ito dahil wala na rin namang magagawa kahit todong kontrahin pa ito ng isipan.” Sabi ni Riley.

  Napatango-tango si Maxwell.

 “O siya... tapusin ko na itong inaayos ko. Tumawag lang ako para i–check kung tulog ka na. Magkita na lang tayo bukas. Matulog ka na.” Sabi ni Riley.

  “Sige... salamat.” Sabi ni Maxwell.

  Ibinaba na ni Maxwell ang tawag. Nilapag sa kama ang kanyang cellphone. Muling tiningnan ang drawing ni David. Napangiti ito.

- - - - -  - - - - - - - - - -  - - - -

  Dahan-dahang iminulat ni David ang kanyang mga mata. Kaagad rin siyang napapikit dahil sa pagtama ng liwanag sa kanyang mga mata.

  Ininat-inat niya ang ulo at katawan. Matapos iyon ay muli siyang dumilat. Kinusot-kusot ang mga mata kaya nakita na niya ng malinaw ang paligid.

  Natawa si David.

 “Nakatulog pala ako dito.” Sabi niya sa sarili. Hindi niya namalayan na sa pagtambay niya sa harapan ng simbahan ay nakatulog na siya.

  Tiningnan niya ang simbahan. Bukas na ang mga pintuan. Nagtaka tuloy siya kung bakit hindi man lang siya ginising para paalisin.

 Nagkibit-balikat na lamang si David. Kinuha ang panyo sa bulsa saka ipinunas sa mukha.

  Matapos magpunas ng mukha ay saka na siya tumayo. Nilibot ang tingin sa paligid. Wala pang masyadong tao dahil nagliliwanag pa lamang ang kalangitan sa mga oras na iyon.

  Naramdaman ni David ang pagkulo ng tiyan kaya hinawakan niya ito. Gutom na naman siya. Napabuntong-hininga ito.

  Nagsimula na siyang maglakad muli. Maghahanap na muna siya ng tindahan na pwede niyang bilhan kahit ng tinapay lang.

- - - -  - - - - - - - - - - - - -

  “1,000 ang upa... libre na ang kuryente at tubig. 1 month deposit at two months advance.” Sabi ng landlady kay David.

  Matapos kumain ni David ay naglakad-lakad siya para maghanap ng titirhan at maswerte naman siyang nakakita ng naka-paskil na room for rent na tinitingnan niya ngayon.

  Isang kwarto lamang na maliit at gawa sa bato ang paupahan na may kusina at banyo. May kama na gawa sa kahoy, mesa at upuan. Iyon lang ang gamit na ayon sa kausap niyang landlady ay iniwan na ng dating umuupa. Kung titingnan, pwede na itong tirhan ng iisang tao lang.

  Kinuha ni David ang wallet niya sa bulsa at binilang ang lamang pera.

 “5,100.” Bulong na sabi ni David sa sarili. Napabuntong-hininga siya. Hindi niya alam kung kakasya pa itong pera niya sa mga susunod na araw lalo na at wala naman siyang ibang pinagkukunan. Mababawasan pa dahil magbabayad siya ng upa kung sakaling ito na nga ang kunin niya para tirhan.

  “Ano? Kukunin mo ba ito?” tanong ng landlady. “Murang-mura na ang upa dito. Hindi rin bahain sa lugar na ito dagdagan pa na bagong ayos lang ang bubong kaya hindi mo proproblemahin ang tulo kung sakaling uulan.” Sabi pa nito.

  Napatingin si David sa landlady. Tipid itong napangiti.

 “A... Pwede po bang makiusap?” tanong ni David.

 “Ano iyon?” tanong ng landlady.

 “Uhmmm... Kung pwede 1 month deposit at advance na muna ang bayaran ko? Saka ka na ‘yung kulang. Medyo kulang kasi ang dala kong pera ngayon.” Sabi ni David.

 “Ay ano ba yan.” Sabi ng landlady na namaywang pa kaya lumantad ang mga taba sa braso at malaking tiyan. Mataba kasi ito.

 “Babayaran ko rin naman.” Pakiusap ni David.

  Napanguso ang matabang landlady. Nag-isip ito.

 “O siya... sige-sige... sa susunod na buwan ibigay mo ang kulang a.” Sabi ng landlady.

  Napangiti si David.

 “Salamat ho.” Sabi nito.

 Napatango-tango na lamang ang landlady. Nilahad ang kamay.

 “Akin na ang pera.” Sabi nito.

 “Ok po.” Sagot ni David. Kinuha nito sa wallet ang pambayad at ibinigay sa landlady.

 “Oo nga po pala... may alam po ba kayong pwede kong pasukan na trabaho? Kahit ano ho basta marangal.” sabi ni David sa landlady na abala sa pagbibilang ng pera pero ng marinig ang sinabi niya ay napatingin ito sa kanya.

  “Kailangan mo ng trabaho?” tanong nito.

  Napatango-tango si David.

  Tiningnan ng landlady si David mula ulo hanggang paa. Napangiti pa ito.

  “Alam mo... mukha kang mayaman at hindi na kailangan magtrabaho.” Sabi ng landlady. Nasabi iyon ng landlady dahil sa gwapong mukha at porma ni David.

  Pilit namang napangiti si David. Napakamot pa ito sa ulo.

 “Siguro tumakas ka lang sa pamilya mo no?” tanong pa ng landlady. Tsismosa.

“A hindi po...”

“O siya... sa munisipyo ka pumunta... alam ko may mga job openings doon. I-tsek mo na lang.” Sabi kaagad ng landlady.

  Napatango-tango si David.

 “Saan ho ba ang munisipyo dito?” tanong nito.

 “Sa labasan may sakayan ng tricycle... sabihin mo sa driver ihatid ka sa munisipyo at alam na nila iyon.” Sabi ng landlady.

 “Okay.” Sabi ni David.

 “O sige at aalis na ako... ikaw na ang bahala dito sa bahay.” Sabi ng landlady.

  Napatango-tango na lamang si David.

  Umalis na ang landlady at naiwan si David sa loob. Nilibot niya nang tingin ang paligid ng kwartong tutuluyan niya. Napangiti siya nang tipid dahil kahit papaano ay maganda na rin itong tirhan.

 “Ito na ang simula ng bago kong buhay... kailangan kong tumayo sa sarili kong paa at hindi umasa sa iba... Kakayanin ko ito... kaya mo ito David.” sabi ni David sa sarili.

#Untrue

CHAPTER 56

  Sa loob ng umaandar ng bus, magkatabing nakaupo sa pandalawahang upuan na nakapwesto sa kaliwa at bandang dulo sila Maxwell at Riley. Sa huling ruta ang punta nila gaya ng sabi ng driver na nakausap ni Maxwell kung saan doon bumaba si David. Ito rin ang driver na siyang nagmamaneho ngayon ng bus na sinakyan nila.

  Nakatingin sa labas ng bintana si Maxwell. Ito kasi ang malapit doon kaya malaya siyang nakikita ang paligid at nadadama ang preskong simoy ng hangin dahil nakabukas ang bintana.

  Napatingin naman si Riley kay Maxwell. Napangiti ito ng tipid.

 “Ok ka lang?” tanong ni Riley.

  Napatingin si Maxwell kay Riley. Napatango ito.

 “Sana mahanap natin kaagad siya doon.” Sabi ni Riley.

 “Sana nga.” Sabi ni Maxwell. Napabuntong-hininga.

 “Matulog ka na kaya muna... mukhang kulang ka pa sa tulog.” Sabi ni Riley. Tinap nito ang kanang balikat. “Ito ang balikat ko... gawin mo munang unan.” Sabi pa nito.

  Napailing-iling si Maxwell.

 “Huwag na... hindi rin naman ako makakatulog dahil sa sobrang pananabik.” Sabi nito. “Ikaw na muna ang matulog... mahaba pa ang biyahe.” Sabi pa nito.

  “Ok... gisingin mo na lang ako kapag nakarating na tayo.” Sabi ni Riley.

  Napatango-tango naman si Maxwell.

  Umayos ng upo si Riley. Sinandal ng mabuti ang likod sa upuan at nilapat ang ulo sa headboard na meron ang upuan. Ipinikit ang mga mata saka nag-relax para makatulog.

  Nanatili namang nakatingin si Maxwell sa nakapikit ng si Riley. Napangiti rin ito. Malaki ang pasasalamat niya na nandyan pa rin si Riley sa tabi niya sa kabila ng lahat. Masasabi niya tunay itong kaibigan.

  Matapos tingnan ni Maxwell si Riley ang bumalik ang tingin nito sa bintana at nag-enjoy sa pagtingin-tingin sa paligid.

- - - - - - - -  - - - - - - - - - - - - - - -

  Nasa loob ng isang furniture shop si David na matatagpuan sa bayan. Dito siya pinapunta ng mga taga-munisipyo na i-charge sa pagbibigay ng trabaho sa mga nakatira sa lugar nila.

  Sa kanang bahagi ng mesa nakapwesto ang inuupuan ni David. Nasa harapan naman niya ang manager na siyang kumakausap sa kanya at binabasa ang pinasa niyang resume.

 “Hindi ka pala talaga tagarito.” Sabi ng manager saka tiningnan si David.

  Napatango-tango si David.

 “Lumipat ho ako dito kahapon.” Sabi nito.

 “Wala ka pang experience sa kahit anong trabaho.” Sabi ng manager. “Bakit?” tanong pa nito.

 “A... Kasi ho nagpokus ako sa pagpipinta... doon ko ibinuhos ang buong panahon ko at iyon rin ang ginawa kong pagkakitaan.” Sabi ni David. Hindi nito nilagay sa resume na nagtayo si Gavin ng restaurant kaya hindi iyon nasali sa usapan nila.

  Napatango-tango ang manager.

 “Huwag ho kayong mag-alala... wala man akong experience pa sa trabaho ay gagawin ko naman ho ang best ko kung sakaling mapapasok ako dito. Madali rin naman ho akong matuto kaya hindi niyo ako magiging problema kalaunan.” Sabi ni David.

  Matamang tiningnan ng lalaking manager si David. Medyo nakaramdam naman ng hiya si David. Sa tantya niya ay nasa late-thirties na ang edad nito at mukhang pamilyado na.

  Muling tiningnan ng manager ang resume na pinasa ni David. Binasa ang iba pang nakasulat doon.

  Matyaga namang naghihintay si David.

  Pamaya-maya ay tinigil na rin ng manager ang pagbabasa. May kinuha itong papel mula sa loob ng folder na nakapatong sa gilid ng mesa. Nilapag iyon sa harapan ni David.

  Napatingin naman doon si David.

 “Employment contract... sa oras na mapirmahan mo ‘yan at makapagpasa ka na ng mga necessary requirements ay makakapagsimula ka na. Arawan ang bayad dito at ipapasok sa account mo ang sweldo mo.” sabi ng manager na ikinatingin ni David.

  “Tanggap na ho ako?” tanong ni David.

  Napatango-tango ang manager saka napangiti ng tipid.

  Napangiti si David.

 “Salamat ho.” Sabi nito.

- - - - -  - - - - - - - - - - - -

  Mag-isang naglalakad si David papunta sa sakayan ng mga tricycle. Uuwi na kasi siya.

  Hindi niya maiwasang matulala habang naglalakad. Iniisip niya kasi ang mga ipapasa niyang requirements para sa trabaho. Ngayon lang niya narealize na wala nga pala siyang dalang kahit ano bukod sa mga id na nasa wallet niya.

  Napabuntong-hininga si David. Huminto sa paglalakad.

 “Paano ‘to?” tanong niya sa sarili. Akala niya tuloy-tuloy na ang swerte niya pero hindi pala.

  Muling naglakad si David. Halata sa mukha ang pagiging problemado.

- - - - -  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

  Bumaba ng bus sila Maxwell at Riley. Sumalubong sa kanila ang malamig na hangin ng lugar na ito. Sariwang-sariwa gaya ng sa lugar nila dahil marami ring mga puno at halaman.

  Nilibot nang tingin ni Maxwell ang kabuuan ng lugar. Medyo maraming tao dito sa terminal.

 “Grabe... nanakit ang pwetan ko sa tagal ng biyahe natin.” Sabi ni Riley na iniinat-inat ang katawan.

  Napatingin naman si Maxwell kay Riley. Natawa ito.

 “Ok lang ‘yan... nakatulog ka naman.” Sabi nito.

 “Ang babaw lang kaya ng tulog ko... alam mo naman na hindi ako sanay na matulog sa gumagalaw na lugar gaya ng sasakyan.” Sabi ni Riley.

  Napangiti si Maxwell. Mabuti na lang at mag-uumaga sila umalis kaya bago magtanghali ay nakarating na sila dito.

 “O... Nandito na tayo... Saang lugar natin siya unang hahanapin?” tanong ni Riley.

  Umiwas nang tingin si Maxwell. Napabuntong-hininga ito.

 “Mamaya na natin isipin ‘yan... kumain na muna tayo.” Sabi nito at muling nilibot nang tingin ang paligid para maghanap ng pwede nilang kainan.

  Napatango-tango si Riley.

- - - -  - - -- - -  - - - - - - - - - -   

  Nasa bahay na si David. Nakaupo siya sa isang upuan habang nakapangalumbaba sa mesa. Nakatingin sa cup noodles na hinihintay niyang lumambot ang noodles.

  Electric kettle pa lamang ang kanyang nabibiling kagamitan sa bahay kaya naman kundi sa karinderya siya kumakain, cup noodles lamang ang kinakain niya. Mabuti na nga lang at malamig sa lugar na ito kaya kahit wala pa siyang electric fan ay ok lang ‘yun nga lang medyo malamok kaya may mangilan-ngilang pantal na rin si David sa katawan.

  Problemado pa rin si David tungkol sa ipapasa niyang requirements. Wala kasi siyang maisip na paraan para maresolbahan ito.

 “Ano kayang gagawin ko?” tanong nito sa sarili. Napabuntong-hininga.

 “Hays! Kakain na nga muna ako.” Sabi pa nito sa sarili.

  Kinuha ni David ang noodles at tinanggalan ng takip. Napangiti siya dahil nakita niyang luto na ito. Kinuha niya ang plastic spoon na kasama ng cup noodles at nagsimula na siyang kumain.

#Untrue

CHAPTER 57

  “Anong balita?” tanong ni Bertrant sa kausap niyang tauhan sa cellphone. Nakatingin ang kanyang mga mata sa labas ng malaking bintana ng kanyang opisina. Maaliwalas ang panahon kaya naman gustong-gusto niya na pagmasdan ang paligid.

  “Ito Mr. President... nasa isang malayong probinsya kami.”

  Nangunot ang noo ni Bertrant.

  “Malayong probinsya?” pagtatakang tanong nito.

 “Yes Mr. President... sinundan namin hanggang dito sila Maxwell at ‘yung kaibigan niyang Riley ang pangalan.”

“Anong ginagawa nila diyan?” tanong ni Bertrant.

 “Sa tingin namin Mr. President... natagpuan na nila si Sir David.”

  Nabuhayan ng loob si Bertrant.

 “Talaga?” tanong nito.

 “Yes Mr. President... sa ngayon patuloy pa namin silang sinusundan dahil hindi pa sila nakikipagkita kay Sir David... kapag nakumpirma na namin ang lahat ay kaagad naming ipapaalam sa inyo.”

 “Ok... basta huwag niyong ilalayo ang mga mata ninyo sa kanila at hindi dapat kayo mahalatang sinusundan niyo sila.” Sabi ni Bertrant.

 “Yes Mr. President...”

“Kapag nalaman niyo na ang eksaktong kinaroroonan ni David... kaagad ninyong ipagbigay alam sa akin at pupuntahan ko.” Sabi kaagad ni Bertrant.

 “Copy Mr. President.”

  Napangisi si Bertrant.

 “Konting-konti na lang... matataya na kayo sa larong sinimulan ninyo.” Sabi nito.

- - - - -  - - - - - - - - - - - -  -

  Magkatabing nakaupo sa isang bench sila Maxwell at Riley. Nagpapahinga na muna sila pagkatapos nilang kumain sa isang karinderya.

  Napatingin si Riley kay Maxwell na nakatingin sa paligid ng plaza kung nasaan sila ngayon.

 “Saan tayo magsisimulang maghanap?” tanong ni Riley. Napatingin naman si Maxwell. “Pumunta tayo dito ng walang kaplano-plano.” Sabi pa nito.

  Umiwas nang tingin si Maxwell. Napabuntong-hininga ito.

  “Medyo malaki ang lugar na ito... siguradong gugugol din tayo ng mga araw sa kakahanap... mas tatagal pa kung nagtatago si David.” sabi ni Riley.

  “Mahahanap rin natin siya... siguro kailangan nating maghiwalay sa paghahanap. Magtawagan na lang tayo para sa balita.” Sabi ni Maxwell.

  Napatango-tango si Riley.

 “Nandito na tayo kaya kailangan nating gawin ang lahat para mahanap siya.” Sabi ni Maxwell.

 “Dapat lang... ayoko naman na masayang lang ang ipinunta natin dito.” Sabi ni Riley.

  Napangisi si Maxwell.

 “Ang ganda rin dito no.” Sabi nito.

  Napatingin din si Riley sa paligid. Sang-ayon ito sa sinabi ni Maxwell.

  “Maganda talaga ang paligid kapag maraming mga puno, halaman at mga bulaklak.” Sabi ni Riley. “Presko rin ang hangin... ang sarap langhapin.” Sabi pa nito at lumanghap nga ng hangin.

  Napatingin si Maxwell kay Riley pero sa pagtingin niya sa gawi nito, parang may napansin siyang kakaiba.

 “Riley.” Tawag ni Maxwell kay Riley.

  Napatingin si Riley kay Maxwell. Nangunot ang noo nito.

 “O...”

  Hindi sumagot si Maxwell. Nakatingin lamang ito sa iisang direksyon.

  Nagtataka naman si Riley. Hindi kasi sa kanya nakatingin si Maxwell kundi sa iba.

 Titingnan ni Riley ang tinitingnan ni Maxwell.

 “Huwag kang titingin.” Sabi kaagad ni Maxwell kaya nahinto si Riley at muling napatingin kay Maxwell.

 “Bakit ba?” tanong ni Riley. Nagtataka na siya sa kakaibang ikinikilos ni Maxwell.

  Tiningnan ni Maxwell si Riley.

 “Sa tingin ko may sumusunod sa atin.” Sabi nito na ikinalaki ng mga mata ni Riley.

 “Ano?” tanong nito.

  Napatango-tango si Maxwell. May nakita kasi siyang dalawang taong nakatingin sa kinaroroonan nila na kahina-hinala rin ang kilos at nung tingnan niya ay kaagad na ikinubli ang mga sarili sa isang malaking puno na malayo sa kinaroroonan nila.

  “Kailangan nating mag-ingat... dapat nga talaga tayong maghiwalay para mahati rin sila... siguradong marami sila at mga tauhan iyon ni Bertrant.” Sabi ni Maxwell.

  “Okay.” Sabi ni Riley na medyo kinakabahan. Hindi naman niya akalain na papasundan pa sila ng asawa ni David.

 “Sa tingin mo ba... nandoon pa lang tayo sa lugar natin, pinasusundan na tayo?” tanong ni Riley.

  “Posible.” Sabi ni Maxwell. “Basta mag-ingat na lang tayo. Hindi nila pwedeng makita si David.” sabi pa nito.

  Napatango-tango si Riley.

- - - - - -  - - - - - - - - - - - - -

  Hindi mapigilang mapangiti ni David habang tinitingnan isa-isa ang mga dokumentong siya mismo ang may gawa. Mabuti na lang at may computer shop sa malapit at tanda niya pa ang mga academic credentials ni Gavin kaya nagawa niyang posible ang pamemeke ng mga ito. Kumuha lang siya ng gabay at mga imahe sa tulong ni google saka niya tinype ang mga impormasyon sa bawat dokumentong ipapasa niya sa pagtatrabahuhan niya.

  Siyempre may kaba ring nararamdaman si David. Hindi iyon mawawala sa kanya lalo na at peke ang mga ipapasa niyang requirements pero kailangan niyang sumugal para magkaroon ng trabaho na bubuhay sa kanya.

  Napabuntong-hininga si David. Tinago niya ang mga dokumento sa loob ng isang plastic envelop saka tumayo mula sa pagkakaupo sa ibabaw ng kama at ipinatong ang hawak na envelop sa mesa.

  Pumunta siya sa kusina. Kumuha ng cup noodles sa cabinet na nasa itaas ng lababo. Matapos kunin ang cup noodles ay binuksan niya ito habang lumalapit sa mesa at nang mabuksan ay pinatong ang hawak doon. Kinuha ang electric kettle saka nilagyan ng tubig at pinakuluan ito.

  Habang naghihintay si David sa pagkulo ng tubig ay naupo siya sa upuan. Nangalumbaba. Tiningnan ang cup noodles. Muling napabuntong-hininga.

 “Sana hindi mahalata.” Sabi nito sa sarili. Hindi naman sa wala siyang tiwala sa mga ginawa niyang pekeng dokumento na sa totoo lang mukhang original rin dahil sa mga papel na ginamit niya na hindi ordinaryo pero siyempre ay kailangan pa rin niyang mag-ingat at humiling na sana hindi mahalatang mga peke ito.

  Bumalik sa sarili si David nang marinig na niya ang tunog ng kumulong tubig. Kinuha na niya muli ang electric kettle saka binuhusan ng mainit na tubig ang noodles na nasa loob ng cup. Tinakpan iyon at muling naghintay para maluto ito.

#Untrue

CHAPTER 58

  Sa bandang gilid ng shop. Nakahilera ng dalawa at magkaharapan ang walong empleyado. Suot ng mga ito ang kanilang mga unipormeng pormal na bigay mismo ng kumpanya. Sa kanan ang apat na babae at sa kaliwa naman ang apat na lalaki kabilang na si David.

  “Good morning guys... bago tayo magbukas ng shop ay nais ko munang ipakilala sa inyo ang bago niyong makakasama dito sa trabaho.” Sabi ng manager saka tiningnan si David. sinenyasan niya itong lumapit.

  Napangiti naman si David at naglakad palapit sa manager.

  “Ladies and gentlemen... siya si Gavin.” Pagpapakilala ng manager.

  Tiningnan naman isa-isa ni David ang mga makakasama niya. Pawang magaganda at gwapo rin ang mga ito dahil na rin siguro sa line of work nila kung saan bentahe rin sa customer ang itsura ng mag-aasist.

  “Hello... ako si Gavin Dela Cruz.” Pagpapakilala ni David sa sarili. Medyo nahihiya pa siya.

  Napangiti naman sa kanya ang mga makakasama niya.

  “Ito ang unang araw ng trabaho niya... naituro ko na sa kanya ang mga basics na gagawin niya sa trabaho pero siyempre hangga’t maaari ay gabayan niyo pa rin siya. Kung may nais siyang itanong, sagutin ninyo ng maayos.” Sabi ng manager at isa-isang tiningnan ang mga empleyado. Muli rin nitong tiningnan si David. “Ikaw naman Gavin... kung may tanong ka, huwag kang mahihiyang lumapit sa akin o sa mga kasamahan mo para maging maayos ang lahat sa trabaho maliwanag ba?” sabi pa nito.

  Napatango-tango naman si David. Ngumiti.

 “Good... so...” sabi ng manager na huminto sa pagsasalita dahil tiningnan nito ang oras sa wrist watch na suot. “Goodluck sa ating lahat... sana magkaroon kayo ng benta. Do your best.” Sabi pa nito.

 “Yes Sir.” Sabay-sabay na sagot ng lahat.

 “Ok.” Sabi ng manager saka ngumiti. “Tara Gavin at ituturo ko sayo ang area mo.” sabi pa nito.

  Napatango-tango na lamang si David.

- - -  - - - - - - - - - - - - - -  -

  Nakatayo sa tapat ng bintana si Maxwell. Nasa loob sila ngayon ni Riley ng isang hotel room kung saan pansamantala silang tumuloy para magpahinga.

  Nakatingin ang mga mata niya sa labas. Nagugustuhan niya ang view dahil magandang pagmasdan.

  “Maxwell... tapos na akong maligo.” Si Riley na kakalabas lamang ng banyo.

  Lumingon si Maxwell. Napangiti siya nang makita si Riley at ang ayos nito. Nakatapis lang ng twalya kaya litaw ang magandang pangangatawan.

  “Bakit ka ganyan makatingin?” tanong ni Riley na medyo nakakaramdam ng hiya. Tinakpan pa nga nito ang bumubukol na kanya sa loob ng twalya. Tagos naman kasi hanggang looban niya ang klase nang tingin ni Maxwell.

  Natawa si Maxwell.

 “Epekto ba ‘yan ng naging bakasyon mo? mas gumanda kasi ang pangangatawan mo kumpara sa dati.” Sabi nito.

  Umiwas nang tingin si Riley. Kinuha ang bagpack nito na nakalapag sa sahig at naghanap ng masusuot.

 “May mga natutunan kasi akong bagong work out routine na siyang ginagawa ko hanggang ngayon.” Sabi nito.

  Napatango-tango si Maxwell. Tiningnan nito ang sarili.

 “Mabuti ka pa... ako mukhang napapabayaan ko na ang katawan ko.” Sabi ni Maxwell. ‘Yun ang pakiramdam niya.

  Muling tiningnan ni Riley si Maxwell.

 “Parang hindi naman.” Sabi nito. Totoo ang sinasabi ni Riley.

  “Ganun ba.” Sabi ni Maxwell. Bigla nitong hinubad ang suot na shirt kaya lumitaw rin ang magandang pangangatawan nito at tanging ang pang-ibaba na lang na pants ang suot.

 Napaiwas naman kaagad nang tingin si Riley pero nakita pa rin niya iyon ng pahapyaw. Inabala ang sarili sa paghahanap ng damit hanggang sa humugot na lang siya ng kung anong makuha niya. Tao lang siya at kahit na kaibigan niya si Maxwell, may pagkakataong tinatablan siya sa kagandahang lalaki nito.

 “Oo nga pala... anong plano natin sa mga sumusunod sa atin?” tanong ni Riley ng hindi nakatingin kay Maxwell.

  Pinatong muna ni Maxwell ang hinubad na shirt sa kalapit na upuan pagkatapos ay naglakad ito palapit sa kama saka naupo sa paanan. Umiwas ito nang tingin kay Riley na napatingin naman muli sa kanya.

 “Gaya nung napag-usapan kahapon... hiwalay tayong maghahanap.” Sabi ni Maxwell.

 Napaiwas nang tingin si Riley.

 “Pero nag-aalala pa rin ako.” Sabi ni Maxwell.

 “Bakit?” tanong ni Riley na kasalukuyang nagsusuot ng brief habang nakatapis pa rin siya ng twalya. Kinukuha niya ang pagkakataon na hindi nakatingin si Maxwell.

  Napabuntong-hininga si Maxwell.

 “Ngayong alam na natin na pati ang mga tauhan ni Bertrant ay nandito rin sa lugar na ito... hindi malayong makita rin nila si David. Wala pa namang kaalam-alam si David na may alam na si Bertrant sa lahat.” Sabi nito.

  Napatango-tango si Riley.

 “Tama ka diyan... Kung dala lang sana niya ang cellphone niya, madali natin siyang ma-cocontact para balaan.” Sabi nito.

  “Kaya kailangan nating magmadali sa paghahanap. Hindi dapat nila tayo maunahan.” Sabi ni Maxwell.

  “Kaya maligo ka na.” Sabi ni Riley sabay hagis ng twalya kay Maxwell. Sapul sa ulo.

   Naiinis na inalis ang twalya at masamang tiningnan ni Maxwell si Riley na nakabihis na nung mga oras na iyon. Plain white shirt at hapit na pants na kulay itim ang suot. Isusuot na rin nito ang rubber shoes niyang white at black din ang kulay.

  Tinawanan lang ni Riley si Maxwell.

  Napailing-iling na lamang si Maxwell saa tumayo na mula sa kama. Pumunta sa banyo.

  “Hintayin na lang kita sa labas.” Sigaw ni Riley para marinig siya ni Maxwell.

 “Ok.” Sagot nito.

- - - -  - - - - - - - - - - - - - - - -

  Napapangiti si David habang naglalakad pauwi. Masaya kasi siya dahil may bago na siyang cellphone. Kaagad siyang bumili sa isang tindahan sa bayan pagkatanggap niya ng kanyang unang sweldo ngayong araw.

  Barphone lang naman kaya mura ang bili niya pero dahil ito ang unang beses na nakabili siya ng gadget gamit ang pinaghirapan niyang pera ay sobrang saya niya. Mahalaga ang cellphone sa lahat lalo na sa kanya.

  “Ganito pala ang pakiramdam... kahit na sobrang napagod ako sa kakatayo at kakasalita kanina, worth it naman.” Sabi ni David sa sarili.

  Aminado siyang naninibago siya sa buhay niya ngayon pero dahil kahit papaano ay may mga natutunan siya nung tumira siya kay Maxwell, medyo naging magaan para sa kanya ang lahat.

  Isa pa sa nagpapasaya sa kanya ay ang unang karanasan niya ngayong araw sa trabaho. Masasabi niyang ok naman ang working environment at mababait ang mga kasama niya kabilang na rin si manager.

  Napahinto sa paglalakad si David. Itinago sa bulsa ng suot niyang pants ang cellphone. Kaagad na napatingin sa likod niya.

  Napakamot sa ulo si David. Napailing-iling rin ito saka napabuntong-hininga.

 “Guni-guni mo lang iyon David... walang sumusunod sayo.” Sabi nito sa sarili. May mangilan-ngilang tao siyang nakita na kapareho ng nilalakaran pero sa tingin naman niya ay hindi sumusunod sa kanya ang mga ito.

  Muli na lamang tiningnan ni David ang nilalakaran niya at naglakad na ulit pero this time, may bilis na para kaagad na rin siyang makarating sa bahay. Kailangan din kasi niyang maglaba ng mga damit na binili niya nung isang araw sa ukay-ukay sa may bayan.

#Untrue

CHAPTER 59

  “Good Morning Ma’am.” Masayang pagbati ni David sa customer na dumaan sa harapan niya. Ngingiti rin siya na susuklian naman ng ngiti ng customer.

 Paulit-ulit niya iyong ginagawa sa tuwing may customer na magagawi sa pwesto niya. Kapag tumitingin naman ito ay talaga namang binubuhos niya ang kanyang effort para ma-introduce ng mabuti ang product na ibinebenta niya na nagreresulta ng pagbili ng mga ito.

  Hindi maikakaila na sa ilang araw pa lamang niya dito sa shop ay isa na siya sa masasabing pinakamagaling sa larangan ng pagbebenta. Naungusan na nga niya ang ibang kasamahan niya na mas matagal na sa kanya rito kaya naman hindi maiiwasang mainggit at sumama ang loob sa kanya.

  Ramdam iyon ni David pero hindi na lamang niya binibigyang pansin pa. Alam naman niya sa kanyang sarili na wala siyang kasalanan at ginagawa lamang niya ang kanyang trabaho. At the end of the day, ang mahalaga sa kanya ay ang trabaho at ang sahod niya.

  “Yung dalawa sa inyo sabay ng maunang mag-break.” Sabi ng manager sa kanilang lahat. Medyo magkakalapit lang naman ang mga area nila sa shop kaya naman pupunta lang ang manager sa gitna para sabihan sila na maririnig naman nilang lahat.

  Napatingin si David sa mga kasamahan niya. ‘Yung mga babae umiwas nang tingin sa kanya at kung saan-saan ibinaling ang tingin na kunwari ay walang napansin. ‘Yung dalawa naman ay may inaasist  Bale tatlong lalaki silang walang inaasist sa mga oras na ito at nakatayo lamang sa mga area nila.

  Ang manager naman ay naghihintay lang na may mag-volunteer kung sino ang mauunang mag-break.

  “Mauna na lang kami ni Gavin Sir.” Si Yuri.

  Napatingin ang manager kay Yuri pati na rin si David.

 “Ok.” Sagot ng manager.

  Napatingin si Yuri kay David. Ngumiti ito kaya lumabas ang magkabilang dimples nito at ang mapuputi saka pantay na ngipin.

 “Tara na.” Sabi nito kay David.

  Napatango na lamang si David. Tiningnan nito ang manager.

 “Mag-break lang ho kami.” Pagpapaalam ni David.

                                                    

  Napatango na lamang ang manager.

  Naunang pumunta sa locker si Yuri at nakasunod naman si David. Malaya niyang napagmasdan ang magandang likod nito at ang tangkad nito ilang pulgada rin ang lamang sa kanya.

  Hindi maikakaila ni David na magandang lalaki si Yuri. Slim ang pangangatawan pero hindi naman sobrang payatot dahil kahit nakadamit ito ay halata pa rin namang may laman. Bumagay nga sa tangkad nito ang hubog ng katawan. Halata ring may lahing japanese dahil sa chinito nitong mga mata. Matangos ang ilong at may kanipisan ang mapulang labi na bumagay sa maputla nitong makinis na balat.

  Sa kanilang lahat, si Yuri ang masasabi ni David na palakaibigan. Sa unang araw pa nga lang niya sa trabaho ay kinausap na siya nito kahit hindi naman niya ito inaapproach.

 “May baon ka bang pagkain?” tanong ni Yuri habang kinukuha nito ang kanyang bagpack sa locker.

  Napatingin si David kay Yuri. Napailing ito.

 “Wala e.” Sabi nito.

  Napangiti si Yuri.

 “Parehas pala tayo... doon na lang tayo kumain sa malapit na karinderya. Mura at masarap ang mga pagkain dun.” Sabi nito habang nakatingin na kay David dahil nakuha na nito ang bag at naisarado na ang locker.

  Napatango na lamang si David. Tuluyan na nitong kinuha ang bagpack sa locker niya saka sinara ang pinto.

-  - - - - - - - - - - -  - - - -

  “Sabihan mo lang ako kung gusto mo pa ng kanin para mapakuha kita kay Manong Robert.” Sabi ni Yuri kay David.

  Napatingin naman si David kay Yuri.

 “Ok na ako dito.” Sabi nito. Isang kanin at ulam ang binili niya habang si Yuri naman ay dalawang kanin at isang ulam.

  Napangiti naman si Yuri.

  “Mukhang nahihiya ka pa rin sa akin hanggang ngayon.” Sabi nito saka sinubo ang pagkaing nasandok ng hawak niyang kutsara.

  Napangiti naman ng tipid si David.

  Nasa loob sila ngayon ng karinderya. Medyo maraming tao karamihan ay mga trabahador. Masarap naman ang mga pagkain, pasado sa panlasa ni David.

  “Oo nga pala... dayo ka lang dito sa lugar namin di ba?” tanong ni Yuri.

  Napatango-tango si David.

 “Saan ka galing?” tanong ni Yuri saka kumain ulit.

 “A... Sa Batangas.” Sagot na lamang ni David kahit na hindi totoo.

 “Batangas?” tanong ni Yuri.

  Napatango-tango si David.

 “Doon ako huling nanggaling bago ako napadpad dito.” Sabi nito.

 “A... sabi ko na nga ba at dayo ka lang din dun. Wala ka kasing punto kung magsalita at sa tingin ko sa Maynila ka galing.” Sabi ni Yuri.

  Tipid na napangiti si David.

  “Ako rin naman dayo lang dito... taga- Maynila ako at mga tatlong buwan pa lang nananatili dito. Nagsawa kasi ako sa Maynila kaya ginusto kong pumunta sa ganitong klaseng lugar, kumbaga for a change lang. Simula kasi ng ipanganak ako nandoon na ako at dahil malaya naman akong pumunta sa kahit saan ko gusto kaya ito, napadpad ako dito at namumuhay mag-isa.” Sabi ni Yuri.

  “Mag-isa ka lang?” tanong ni David.

  Napatango-tango si Yuri.

 “Only child lang ako ni Mama... ewan ko lang sa tatay kong hapon.” Sabi ni Yuri. “DH kasi si Mama sa Japan ng makilala niya ang tatay ko doon, nainlove si Mama at ako ang naging bunga ngunit nung ipinagbubuntis pa lang ako ni Mama ng iwan siya ni Papa kaya iyon, nagdesisyon na lang si Mama na umuwi dito sa Pilipinas at buhayin akong mag-isa. Walang naging lihim sa akin si Mama, lahat sinabi niya sa akin kaya medyo kilala ko rin ang tatay ko. Sa kasamaang palad, a year ago binawi na ng nasa Itaas si Mama kaya mag-isa na lang ako.” Sabi pa nito.

 “E ang Papa mo? Dapat puntahan mo siya.” Sabi ni David. Bigla siyang naging interesado sa buhay ni Yuri.

  Napailing-iling si Yuri.

 “Hindi na... para saan pa? Iniwan na nga niya kami noon tapos maghahabol pa ako? Huwag na lang lalo na at masasabi ko namang maayos na ang buhay ko ngayon. Mahirap pero nakakaraos at masaya.” Sabi nito saka ngumiti.

  Napangiti na lamang ng tipid si David.

 “Kumain ka pa... isang oras lang ang break natin kaya dapat bilisan mo din kumain.” Sabi ni Yuri.

  Napatango-tango na lamang si David.

- - -  - - - - - - - - -  - - - - - - - - -

 “Nasaan ka?” tanong ni Maxwell kay Riley. Kausap niya ito sa cellphone habang nakatayo lamang siya sa gilid ng daan.

  “Nandito ako sa Barangay Makahiya... Ikaw ba?” sabi at tanong ni Riley. Naghiwalay na sila para umpisahan ang paghahanap kay David.

  Nilibot nang tingin ni Maxwell ang lugar.

 “Hindi ko pa alam kung anong lugar pero parehas pa naman ang lupang tinatapakan natin... mamaya sasabihin ko sayo kapag nakapagtanong na ako.” Sabi nito. “May balita na ba sa paghahanap mo sa kanya?” tanong pa nito.

  “Wala pa... hindi nakita ng mga taong una kong napagtanungan si David.” sagot ni Riley. “Ikaw ba?” tanong pa nito.

 “Wala pa rin e... basta huwag tayong titigil.” Sabi ni Maxwell. “Oo nga pala... may napapansin ka pa bang sumusunod sayo?” tanong pa nito.

  “Sa ngayon wala... baka ikaw na lang ang sinusundan nila.” Sabi ni Riley.

  “Siguraduhin mo a... sa akin kasi mukhang wala na rin pero hindi ako kampante dahil siguradong hinuhusayan lang nila magtago.” Sabi ni Maxwell. “Basta magtawagan na lang tayo para sa updates. Mag-ingat ka.” Sabi pa nito.

 “Mag-ingat ka din.” Sabi ni Riley.

  Napabuntong-hininga si Maxwell pagkababa niya ng tawag at pagkatanggal niya ng cellphone sa tapat ng kanyang tenga. Nilibot nang tingin ang paligid.

 “Nasaan ka na ba David?” tanong nito sa sarili. Muli itong naglakad at nagsimulang maghanap.

#Untrue

CHAPTER 60

  Tapos na ang trabaho ni David para sa araw na ito. Pagkatapos niyang kunin ang gamit sa kanyang locker at makapagpalit ng damit ay lumabas na rin siya ng shop.

Huminto muna siya sa tapat at tumayo.

  Madilim na ang kalangitan nang tingnan niya ito ngayon. Napapalibutan ng nagkikislapang mga bituin ang maliwanag na buwan na malapit ng maging bilog. Tipid siyang napangiti. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at nilanghap ang sariwang hangin na kay lamig din sa pakiramdam.

  Nakarinig ng tunog ng sasakyan si David kaya muling dumilat ang kanyang mga mata. Bahagya pa siyang nagulat dahil nasa tapat na niya si Yuri na nakasakay sa motor nito.

  Nakatingin si Yuri sa kanya na may ngiti sa labi.

 “Tara na at sumabay ka na sa akin.” Sabi nito.

 “Ha?” tanong ni David. Medyo nagulat siya sa naging alok nito.

  “Saan ba daan mo?” tanong ni Yuri.

 “A... E... Huwag na. Malapit lang naman dito ang sakayan...”

“Saan nga ang daan mo?” tanong kaagad ni Yuri.

  Napakamot naman sa batok si David. Tinuro niya ang daan papunta sa tirahan niya.

  Napangiti si Yuri.

  “Tamang-tama at doon rin ang daan ko pauwi.” Sabi nito. “Halika na at sumabay ka na sa akin.” Sabi pa nito.

  “Huwag na... ok lang ako.” Sabi ni David. Hindi maikakaila ni David na mas astig ang itsura ni Yuri kapag naka-pang alis itong damit kumpara sa nakasuot ng uniporme. May suot pa kasing leather jacket na itim na bumagay pa sa pagkakasakay nito sa motor.

 “Ayaw mo talaga?” tanong ni Yuri.

  Napatango-tango si David. Hindi na siya nahiyang tumanggi. Mas nakakahiya pa kasi sa kanya kung sasakay siya rito.

  Napangiti si Yuri.

 “Ok... so maiwan na kita. Kita na lang tayo bukas.” Sabi nito.

  Napangiti na lamang nang tipid si David.

  Muli ng pinaandar ni Yuri ang motor niya saka na ito umalis. Nakasunod naman ang tingin ni David sa papalayong si Yuri.

  Napabuntong-hininga si David.

  “Tama lang ang ginagawa mo David... hindi pwedeng mapalapit ka sa mga tao dito lalo na ang maging kaibigan sila. Mahirap na.” Sabi nito sa sarili.

  Nagsimula nang maglakad si David papunta sa sakayan ng tricycle.

- - - - -  - - - - -  - - - - - - - -

  “Bigo na naman tayong mahanap siya sa araw na ito.” Sabi ni Maxwell kay Riley. Sumalampak ito ng higa sa kama dito sa loob ng hotel room na tinutuluyan nila.

  Napatingin naman si Riley kay Maxwell. Dumekwatro ito ng upo sa inuupuan.

 “Mahirap talagang hanapin ang isang taong nagtatago.” Sabi ni Riley.

  Hindi sumagot si Maxwell. Nakatitig na lamang ang mga mata nito sa kisame.

  Namayani ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa.

  Ilang minuto ang lumipas at napabuntong-hininga si Maxwell.

  “Hangga’t hindi natin siya nahahanap... mas lalong nadaragdagan ang kaba at pag-aalala ko. Sana bukas matagpuan na natin siya.” Sabi ni Maxwell.

  Nakatingin pa rin si Riley kay Maxwell. Hindi niya maiwasang makaramdam ng awa kay Maxwell. Kita niya ang pagod at pag-aalala rito.

  “Pagbutihan na lang natin ang paghahanap muli sa kanya bukas.” Sabi ni Riley.

  Napatingin si Maxwell kay Riley. Napangiti ito nang tipid.

  “Salamat talaga sa tulong mo... siguro kung mag-isa lang akong naghahanap, ewan ko pero baka mabaliw na ako.” Sabi nito.

  Napangisi si Riley. Umiling-iling rin ito.

- - - -  - - - - - - - - - - - - - - - - - -

  “Hindi pa rin nila natatagpuan si Sir David Mr. President... Sa ilang araw na lihim naming pagsunod-sunod sa kanila ay lagi lang din silang naghahanap at wala pa ring kaalam-alam sa tunay na kinaroroonan niya.”

  Napabuntong-hininga si Bertrant. Tinalikuran niya ang malaking bintana at naglakad papunta sa swivel chair niya saka doon naupo.

  “Huwag lang sa kanila ang pokus niyo... sabihan mo rin ang ibang tauhan na maghanap kay David sa buong lugar. Kailangan niyo silang maunahan na makahanap sa kanya.” Sabi ni Bertrant.

 “Ok Mr. President.”

“Sige... balitaan mo na lang ako kung may maganda ka ng ibabalita sa akin.” Sabi ni Bertrant sabay tanggal ng cellphone sa tapat ng kanyang tenga at pinatay na ang tawag.

  Dumekwatro ng upo si Bertrant. Kumagat sa labi nito at tiningnan ang sabitan ng kanyang coat.

 “Nasaan ka ba talaga David? Ang galing mong magtago.” May inis na sabi nito sa sarili. “Sige lang... mas galingan mo pa pero titiyakin ko sayong mahahanap ka rin.” Sabi pa nito sa sarili. Napangisi.

- -  - - - - - - - - -  - - - - - - - - - - -

  Bagong araw, bagong pakikipagsapalaran na naman sa buhay.

 Alas diyes ng umaga ang pasok ni David sa trabaho pero alas otso-trenta pa lang ay umaalis na siya ng bahay para pumasok.

  Naglalakad na si David papunta sa sakayan ng tricycle. Hindi pa niya suot ang kanyang uniporme dahil ugali niyang sa shop na magbihis para rin hindi ito kapitan ng alikabok. Medyo maalikabok din naman kasi sa lugar na ito dahil hindi naman lahat ng daan ay sementado.

  Napatingin si David sa kalangitan. Napangiti siya.

 “Ang sarap ng init... ang ganda ng araw.” Sabi nito sa sarili. Hindi nga masyadong malamig ngayong umaga dahil na rin sa maaliwalas ang panahon at mataas na pagsikat ni Haring araw.

  Umiwas nang tingin sa kalangitan at kinuha ni David ang kanyang cellphone na nasa bulsa. Tiningnan niya iyon. Napabuntong-hininga.

 Bigla niyang naisip si Maxwell. Kahit na alisin niya ito pero may mga oras na talagang bumabalik ito sa kanyang isipan.

  Kabisado niya ang number nito. Napaisip tuloy siya kung tawagan o itext niya kaya ito. Hindi niya maikakaila na nakakaramdam siya ng pagkamiss dito. Miss na niyang marinig ang boses nito, miss na niyang makita ang mukha nito, miss na niyang masilayan ang ngiti nito, miss na niyang tumawa kasama ito.

  Muling napabuntong-hininga si David. Napailing-iling rin siya.

  “Kung ano-anong naiisip ko.” Sabi ni David sa sarili.

  May bagong buhay na siya ngayon at kahit gustuhin man niyang isama si Maxwell sa panibagong pakikipagsapalaran niya ngayon ay alam niyang hindi pwede. Mas mabuti ng siya na lang ang mahirapan kaysa ito.

  Itinago na lamang ni David ang kanyang cellphone sa bulsa. Inayos niya rin sa pagkakasukbit sa balikat niya ang bagpack na nabilis niya nung isang araw pa sa ukay-ukay.

  Muling tiningnan ni David ng mabuti ang dinaraanan ngunit bigla siyang napahinto sa paglalakad at nanlalaki ang mga mata.

  Mula sa hindi kalayuan, nakatayo ang hindi niya inaasahang makitang tao. May konting pagbabago man dito pero kilalang-kilala niya pa rin kung sino ito.

  Kinusot-kusot ni David ang kanyang mga mata dahil baka guni-guni lamang niya dahil kanina ay naiisip lamang niya ito.

  Ngunit sa mas paglinaw pa ng kanyang mga mata ay mas nakita niya ang taong iyon. Ngayon ay nakangiti habang nakatingin sa kanya at hindi iyon naalis.

  Napahawak si David sa kanyang dibdib. Ramdam ng kanyang palad ang malakas at mabilis na tibok ng kanyang puso.

  Nagsimula itong maglakad palapit kay David na bahagya namang napaatras sa kinatatayuan. Hindi talaga siya makapaniwala. Malayo na ang kanyang nilakbay ngunit bakit nahanap pa rin siya?

  Hanggang sa makalapit na si Maxwell kay David. Tumayo ito sa harapan ng huli. Kita sa mata ang pagkasabik at saya na makitang muli si David.

  “Sa wakas.” Sabi ni Maxwell. Kahit siya ay hindi makapaniwalang ngayong araw na ito itinakda ang kanilang pagkikita.

  “A-Anong ginagawa mo dito?” nauutal na tanong ni David.

  Napangiti si Maxwell. Sa halip na sumagot kaagad ay mas lalo nitong nilapit ang sarili kay David saka ito niyakap nang mahigpit.

  Napapikit naman ng mga mata si David. Hindi niya maikakaila na pati na rin ang yakap ng mga bisig nito ay nasabik siyang muling maramdaman.

 “Dahil nandito ka.” Bulong ni Maxwell. Iyon ang sagot niya sa naging tanong ni David.

  Muling napadilat ng mga mata si David.

 “Wala ka dapat dito.” Sabi nito.

  Humigpit ang yakap ni Maxwell kay David.

 “Nangako tayo sa isa’t-isa na laging magkasama kahit ano pa mang mangyari at ayokong bumali sa pangakong iyon.” Sabi ni Maxwell.

  Nakagat ni David ang labi niya para mapigilan ang nagbabadyang pagtulo ng kanyang luha.

  “Alam mo kung bakit ako lumayo...”

“At alam mo rin kung bakit ako nandito.” Sabi kaagad ni Maxwell. Humiwalay ito sa yakap at hinawakan sa magkabilang balikat si David. Nagkatitigan sila sa mga mata. “Dahil ayokong mahiwalay sayo... kahit na mahirapan pa ako, kahit na masaktan pa ako, kahit na buhay ko pa ang maging kabayaran... handa kong pagdaanan ang lahat ng iyon basta maging masaya lang ako na kasama ka. Sa lahat, iyon ang pinakamahalaga.” Sabi pa nito.

  Napailing-iling si David.

  Napangiti si Maxwell. Muli niyang niyakap si David.

  “Huwag ka ng kumontra... ngayong nahanap na kita, hindi ko na hahayaang mawala ka pa ulit.” Sabi ni Maxwell.

  Tuluyan na lamang napaluha si David. Sa araw din na iyon, hindi siya nakapasok sa trabaho dahil sa hindi inaasahang pagkikita nila ni Maxwell.