WHERE DO BROKEN HEARTS GO? - M2M DRAMA (FINALE)

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 21

  Nakatayo sa tapat ng bintana si Gian habang nakatingin ang mga mata sa labas kung saan bumubuhos ang malakas na ulan. Nasa loob siya ngayon ng kanyang opisina at pinapahinga sandali ang katawan sa pamamagitan ng pagtayo at pagtingin sa kapaligiran sa labas.

  Napabuntong-hininga si Gian. Hindi niya mawari kung bakit bigla-bigla na lamang dumating ang bagyo kung kailan magaganap na sana ang outing nila sana sa Palawan. Nang-aasar ba ito? Ayaw ba nitong matuloy ang sana’y magiging masayang pagtitipon ng lahat ng empleyado ng kumpanyang pinagtatrabahuhan nila? Parang kasabay ng biglaang pagdating ngayon ng bagyo ang pagdating ni Aeron muli sa buhay niya, hindi niya mawari kung ano ba talaga ang tunay nitong pakay sa muling pagbabalik.

  Muling napabuntong-hininga si Gian. Aminado siya na hanggang ngayon ay apektado pa rin siya sa muling pagkikita ng soon to be ex-partner niya. Naalala niya ang sinabi ni Harlem. Tama nga ito, kahit papaano’y may nararamdaman pa rin siya para kay Aeron kaya hindi tama na ipasok nila ang kanilang mga sarili sa isang relasyon gayong hindi lamang ang isa’t-isa ang nasa kanilang mga puso kundi may iba pa.

  Naalala niya si Harlem. Ang reaksyon nito nang makita siyang apektado pa rin kay Aeron. Kita niya na nasaktan ito dahil pinatunayan niya rito na talagang mahal pa niya si Aeron. Hindi naman niya intensyong saktan ito. Hindi niya iyon sinasadya. Ewan ba kasi niya sa sarili niya kung bakit hanggang ngayon ay apektado pa rin siya kay Aeron. Alam naman niya sa kanyang sarili na kahit papaano’y nakakamove-on na siya at iyon ay dahil kay Harlem pero kasi… hindi pa rin niya maiwasang hindi maapektuhan lalo na kung alam rin niya sa sarili na may nararamdaman pa rin siya para kay Aeron.

  Muling napabuntong-hininga nang malalim si Gian. Nakakaramdam ng inis sa sariling damdamin.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

  Nakaupo sa isang pandalawahang mesa si Harlem habang umiinom ng kape na kanyang inorder kanina. Mag-isa lamang siya. Kahit malakas ang ulan ay talagang dinayo pa niya ang coffee shop na ito na nasa tapat lamang ng kanilang building para makahigop ng mainit at masarap na kape.

  Natutulala si Harlem. Hindi niya maiwasan lalo na’t marami siyang iniisip. Una na riyan ay si Gian. Pero dumagdag sa iniisip niya ngayon si Jericho na bigla na lamang siyang chinat kagabi sa fb at panay hingi ng sorry sa kanya at kung pwede ba silang magkabalikan muli. Hindi raw ito susuko hangga’t hindi siya nakukuhang muli. Wala siyang naging sagot sa mga sinabi nito dahil sa halip na basahin pa ang mga sinasabi nito ay napilitan na lamang siyang mag log out kahit na gusto pa naman niyang tumingin-tingin ng kung ano-ano sa fb. Nakaramdam nga siya ng inis kagabi dahil kay Jericho. Ubod kasi ng kulit.

  Sa totoo lang, gusto niya itong I-blocked para hindi na siya ma-chat pa or ma-add as friend pero nagdadalawang-isip siya. Ewan ba niya sa kanyang sarili, ayaw niya ng ginugulo at kinakausap siya nito kahit sa internet pero hindi naman niya magawan ng paraan kung paanong hindi na siya nito magugulo at makakausap pa.

  Humigop muli ng kape si Harlem sa tasa niya.

  “Coffee Latte for Aeron!”

  Kaagad na napatingin sa may counter ng coffee shop si Harlem nang marinig iyon. Talagang nagulat siya hindi dahil sa biglaang pasigaw na pagtawag ng taong naroon kundi dahil sa narinig na pangalan.

  ‘Andito kaya si Aeron?’ tanong ni Harlem sa isipan. Nakaramdam siya ng kaba. Hindi niya alam kung bakit.

  Titig na titig lamang siya sa counter at hinihinitay niya ang taong lalapit roon at kukuha sa inorder. Pamaya-maya, may lumapit roon na isang matangkad na lalaki. Mas tinitigan ni Harlem ang lalaki. Nakatalikod kasi ito sa pwesto niya kaya hindi niya makita ang mukha. Hindi rin naman niya kilala ang bulto ni Aeron dahil minsan lang naman niya itong nakita kaya hindi niya ma-confirmed kung ito nga.

  Hindi naalis ang tingin ni Harlem. Hanggang sa nakuha na ng lalaki ang inorder nito at nagbayad. Pagkatapos ay tumalikod na ito mula sa counter at nanlaki ang mga mata ni Harlem ng makita ngang… Si Aeron nga.

  ‘Nandito nga siya…’ sabi pa ni Harlem sa isipan. Mas lalong dumagundong sa kaba ang dibdib niya.

  Hindi sinasadya ay napagawi sa pwesto niya ang tingin nito at halata rin ang pagkagulat nang makita siya na nakatingin rin rito. Pero kaagad ring nawala ang pagkagulat nito at napalitan ng ngiti sa labi.

  Umiwas si Harlem nang tingin. Ewan ba niya kung anong gagawin niya. Gusto na sana niyang umalis at lumabas na ng coffee shop pero hindi niya magawa kasi parang may pumipigil na kung ano sa kanya. Hindi niya mawari kung ano iyon.

  “Pwede bang maki-share ng table sayo?”

  Tanong ni Aeron na nasa harapan na ngayon ni Harlem. Nakilala niya si Harlem dahil sa totoo lang, matandain siya sa mukha ng tao at kahapon pa lang naman niya ito nakita kaya tandang-tanda niya kung sino ito.

  Dahan-dahang napatingin si Harlem kay Aeron. Kinalma ang sarili. Nag-aalangang tumango. Wala na siyang magagawa, nakita na siya nito at gusto pang maki-share ng table kaya pumayag na lamang siya.

  Naupo si Aeron sa katapat na upuan. Pinatong sa mesa ang inorder nitong inumin.

  “Harlem… right?” tanong ni Aeron.

  Napatango si Harlem.

  Tipid na napangiti si Aeron.

  “You know what… from the first time I saw you yesterday… Hindi pa man kita lubusang kilala pero masasabi kong isa kang mabuting tao… Mabuting tao na karapat-dapat makasama ni Gian.” Sabi ni Aeron.

  Napaiwas naman nang tingin si Harlem. Lihim na napabuntong-hininga.

  Namayani ang katahimikan sa pagitan ng dalawa. Nakatingin lamang si Aeron kay Harlem habang nakaiwas pa rin nang tingin ang huli. Ramdam niya ang masinsinang tingin ni Aeron sa kanya.

  “Alagaan mo siya a… Ngayong ikaw na ang nasa tabi niya ngayon… Sana… maalagaan mo siya at mapasaya… Alam ko kasi na kailangan niya iyon pagkatapos nang mga nangyari sa pagitan naming dalawa.” Sabi ni Aeron na bumasag sa katahimikan.

  Napatingin si Harlem kay Aeron.

  “Bakit mo sinasabi sa akin ‘yan? Di ba dapat ikaw ang nag-aalaga sa kanya? Na ikaw dapat ang nagpapasaya sa kanya dahil ikaw ang mahal niya.” sabi ni Harlem.

  Napangiti lamang si Aeron.

  May biglang pumasok na tanong sa isipan ni Harlem. Tanong na hindi na dapat niyang itanong ngunit mukhang hindi niya mapipigilan ang sarili niya na maitanong.

  “Ano bang dahilan mo kung bakit mo siya iniwan? Kung bakit kahit mahal mo siya e nagawa mo siyang saktan? Nasaktan ka rin ba nung iwan mo siya? Nasasaktan ba ang mga taong gaya mo na nang-iiwan? Naging masaya ka ba pagkatapos mong mang-iwan?” sunod-sunod na tanong ni Harlem na ikinatameme ni Aeron. Hindi ito kaagad nakapagsalita dahil sa mga malalalim na tanong ni Harlem. Ramdam niya ang hugot sa mga tanong nito.

                                          

  Namayani ang katahimikan sa pagitan ng dalawa. Nakatingin lamang sila sa isa’t-isa.

-END OF CHAPTER 21-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 22

  Namayani ang katahimikan sa pagitan ng dalawa. Nakatingin lamang sila sa isa’t-isa.

  Pamaya-maya ay napangiti nang tipid si Aeron. Hindi naalis ang tingin kay Harlem.

  “Mukhang ang lalim ng hugot sa tanong mo a… Bakit? Naranasan mo na bang maiwan?” tanong ni Aeron.

  Napaiwas nang tingin si Harlem. Hindi niya sinagot ang tanong.

  Napabuntong-hininga si Aeron.

  “Hindi lahat ng mga taong nang-iiwan… masama, ‘yung iba… mas iniisip lang nila ‘yung ikakabuti ng sarili nila o ikakabuti ng bawat isa…” sabi nito.

  “Lahat ng mga bagay sa mundo… may dahilan kung bakit nagawa… Lahat ng mga pangyayari… may dahilan kung bakit nangyari… at katulad ng bagay at pangyayari na laging may dahilan… minsan… may dahilan rin ang isang tao… isang mabigat na dahilan kung bakit sila nang-iiwan… Gaya ko.” sabi ni Aeron.

  Napatingin sa kanya si Harlem. Napansin niya ang lungkot sa mga mata ni Aeron.

  “Tinatanong mo kung nasasaktan ba ang mga taong nang-iiwan at nagiging masaya ba ito pagkatapos mang-iwan?… Sabihin na nating sa una… nasasaktan at hindi sila nagiging masaya pero sa kinalaunan… kasabay ng pagtanggap e mawawala na rin ang sakit at kalungkutan at mapapalitan na ito ng kaginhawaan at saya.” Sabi ni Aeron. Tipid na napangiti.

  “Sa totoo lang Harlem… kung nasaktan si Gian sa pang-iiwan ko sa kanya… mas doble ang naging balik sa akin ng sakit na iyon dahil hindi lang puso ko ang nasaktan… kundi pati ang lahat ng bahaging meron ako sa katawan… Ang pinaka-ayoko kasi sa lahat iyong may nasasaktan akong iba lalo na iyong mga naging malapit sa puso ko gaya ni Gian.” Sabi ni Aeron. Napabuntong-hininga ito. “Pero ganun naman talaga di ba? Masakit maiwanan at mang-iwan… pero kung sa ikakabuti naman niyo iyon… mas ok nang masaktan ng isang beses kaysa sa masaktan ng maraming beses.” Sabi pa nito.

  Hindi makapagsalita si Harlem. Mataman lamang siyang nakikinig kay Aeron.

  Humigop muna sa kanyang kape si Aeron bago muling nagsalita.

  “Totoong minahal ko si Gian… Sobrang minahal. Hindi naman kami tatagal kung siya lang ang nagmamahal… Pero kasi… may mga bagay na kahit ayaw mong maramdaman… ayaw mong mangyari… Mararamdaman at mangyayari pa rin.” Sabi ni Aeron. Napabuntong-hininga.

  “Ewan ko kung masama ba akong tao o ano… Hindi ko dapat siya nasaktan e… Hindi ko dapat siya iniwanan pero mas masasaktan ko siya lalo kung di ko pa rin siya iiwan nun sa kabila ng kawalan ko na ng damdamin para sa kanya. Hindi ka man maniwala pero totoo pala iyong term sa pag-ibig na ‘fall out of love’… Ewan ko kung paanong nangyari iyon sa akin. Kung bakit nawalan ako nang pagmamahal para sa kanya sa kabila ng kabusugan ko sa pagmamahal mula sa kanya. Paggising ko isang araw… wala na… kasabay nun, hindi na ako masaya… hindi ko na siya naiisip… at naglalaro sa aking kaisipan na gusto kong maging malaya at mamuhay ng nag-iisa… Parang iyon ang magpapasaya sa akin. Ganun ang nangyari sa akin na kahit hindi ko man gustuhin… wala… huli na dahil naunahan na ako ng aking puso’t-isipan at nangyari na sa akin ang lahat. Kaya para hindi ko na siya mas lalong masaktan pa… nagtapat na ako na ayoko na… na kailangang matapos na ang sa aming dalawa para hindi na magkasakitan pa. Alam kong masakit sa part niya pero masakit rin sa akin na tapusin ang isang bagay na alam kong naging bahagi na rin ng buhay ko… masakit sa akin na nasaktan ko siya dahil sa nawalan ako ng pagmamahal. Pero ganun yata talaga ang buhay… kailangang masaktan at makasakit para matuto at maging matibay.” Mahabang sabi ni Aeron. Tipid itong napangiti. “Iyon ang mabigat na dahilan ko kung bakit ko nagawang iwanan siya… dahil para iyon sa ikabubuti naming dalawa.” Sabi pa nito.

  Napatango si Harlem. Naiintindihan naman niya ang mga sinabi nito pero kasi… Napailing na lamang siya. Sa totoo lang, hindi naman siya ang naiwan… siya ang nang-iwan dahil paulit-ulit lang siyang nasasaktan kung mananatili pa rin siya sa taong kanyang iniwan. Pareho silang nang-iwan pero magkaiba sila ng dahilan.

  Magkagayunman… alam niya na masakit ang maiwanan lalo na kung mahal mo pa ang taong nang-iwan sayo.

  “Anong dahilan mo kung bakit ka nagbalik sa buhay niya?” tanong ni Harlem.

  Napatitig si Aeron kay Harlem. Nakangiti ito.

  “Bakit? Threatened ka ba na nagbalik ako sa buhay niya? Natatakot ka ba na maagaw ko siya sayo? Na bumalik siyang muli sa akin?” sunod-sunod na nakakalokong tanong ni Aeron.

  Napaiwas nang tingin si Harlem.

  “Wala ka namang aagawin sa akin dahil hindi ko naman siya pagmamay-ari.” Bulong na sabi ni Harlem na narinig naman ni Aeron kaya medyo natawa ito.

  Narinig ni Harlem ang pagtawa ni Aeron.

  “Bakit ka natatawa?” tanong nito.

  Napailing si Aeron. “Wala lang… Nakikita ko kasi sayo na… gusto mo talaga siya.” Sabi nito na muling ikinaiwas nang tingin ni Harlem.

  “Huwag kang mag-alala… Kaya lang naman ako nagbalik ay para kumustahin siya at makausap na rin sa huling pagkakataon… may mga bagay na dapat kong ikahingi ng tawad at ayusin para sa ikakatahimik naming dalawa. Hindi ako nagbalik para gawan pa ng part 2 ang pag-iibigan naming dalawa kaya makakahinga ka na nang maluwag.” Nakangiting sabi ni Aeron.

  Muling napatingin si Harlem kay Aeron.

  “Alam niyo… Sinabi niyo man sa akin kahapon nung nakita kita na magkaibigan at magkatrabaho lang kayo… pero nakikita ko na lagpas pa roon… Kitang-kita sa kinang ng inyong mga mata ang pagkagusto sa isa’t-isa at natutuwa ako na sa wakas… nakatagpo na rin si Gian ng taong mamahalin at magmamahal sa kanya. Magiging masaya na rin siya at makakahinga na ako nang maluwag dahil maiiwan ko siyang muli nang masaya.” Sabi ni Aeron. Napabuntong-hininga ito. “Maraming salamat at dumating ka sa buhay niya at sana… alagaan mo siya at mahalin gaya ng dati kong ginawa sa kanya… huwag mo nga lang sana gayahin ang nagawa ko nung huli sa kanya… na iniwan ko siya. Sana habambuhay kayong maging masaya sa piling ng isa’t-isa at magmahalan kayo ng walang sawa.” Sabi ni Aeron.

  Hindi makapagsalita si Harlem. Sa totoo lang, nakakaramdam siya ng hiya kay Aeron. Ewan ba niya pero parang sa tono kasi nang pananalita nito, parang ipinapaubaya na nito sa kanya ang asawa.

  “Bakit ba hindi ka nagsasalita diyan? Napipe ka na ba?” natatawang sabi ni Aeron.

  Napangiti naman si Harlem sabay napakamot sa ulo.

  “Pasensya ka na… Nahihiya lang kasi ako… Lalo na sa mga naging tanong ko sayo kanina.” Sabi nito.

  “Wala iyon.” Sabi nito. “Oo nga pala… may ipapaalam lang sana ako sa’yo.” Sabi pa nito.

  “Ano naman iyon?” pagtatakang tanong ni Harlem.

  Napangiti si Aeron. “Di ba sabi ko sayo na gusto kong makausap si Gian… Gusto ko lang ipaalam sayo na kakausapin ko siya… baka kasi mamaya… bigla mo kaming makita tapos masaktan ka… you know what I mean.” Sabi nito.

  Nakaramdam na naman ng hiya si Harlem.

  “Ha? Hindi a… Ok lang na kausapin mo siya… Wala lang iyon sa akin saka mas mabuti na nga rin na magkausap kayo.” Sabi ni Harlem sabay iwas nang tingin.

  Napatango si Aeron sabay ngiti.

-END OF CHAPTER 22-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 23

  Magkatapat na nakaupo ngayon sila Gian at Aeron sa dining table. Nasa loob sila ngayon ng bahay ng una na nagulat na lamang ng biglang dumating si Aeron.

  Kanina pa tahimik sa pagitan ng dalawa at tanging tininginan lamang ang nangyayari.

  Napabuntong-hininga si Gian. Magsasalita na siya para masimulan na ang kung anumang pinunta rito ni Aeron.

  “Bakit ka nagpunta rito?” tanong ni Gian na bumasag sa kanina pang namamayani na katahimikan.

  Napangiti nang tipid si Aeron.

  “Gusto kitang makausap.” Sabi nito.

 Nangunot ang noo at nagkasalubong ang magkabilang kilay ni Gian.

  “Bakit gusto mo akong makausap? Tungkol saan?” pagtatakang mga tanong nito.

  “Gusto kitang makausap tungkol sa ating dalawa.” Sabi ni Aeron na ikinagulat ni Gian.

  ‘Tungkol sa aming dalawa? Anong ibig niyang sabihin?’ pagtatakang tanong ni Gian sa isipan. Hindi niya maiwasang isipin ngayon na…

  “Ano namang pag-uusapan natin tungkol sa ating dalawa?” tanong ni Gian. Ayaw niyang mag-assume na… pero hindi niya maiwasan.

  Napangiti si Aeron.

  “Hindi ka pa rin nagbabago Gian… Bukod sa ganyan ka pa rin kagwapo katulad nung huli kitang nakita… Hindi rin nagbabago ang pagiging seryoso mo minsan.” Sabi nito.

  Napaiwas nang tingin si Gian. Tinamaan siya sa sinabi nito.

  “Ang totoo… Kaya gusto kitang makausap ay para humingi muli sayo ng tawad.” Sabi ni Aeron na muling ikinatingin ni Gian sa kanya.

  “Tawad? Bakit? Kailan pa ako naging tindero sa palengke at nanghihingi ka sa akin ng tawad?” tanong ni Gian. Hindi niya namamalayan na nagbibiro siya.

  Natawa naman si Aeron.

  “At isa pa ‘yan… Hindi ka pa rin nagbabago pagdating sa pagbibiro mo na hindi mo namamalayan.” Sabi ni Aeron.

  Hindi nagsalita si Gian.

  Napabuntong-hininga si Aeron. Sumeryoso na rin ang mukha nito gaya ni Gian.

  “Gusto ko lamang muli na mag-sorry sayo dahil sa mga nagawa ko noon… Alam kong nasaktan kita kahit hindi ko kagustuhan… I’m sorry kasi nawalan ako nang pagmamahal para sayo sa kabila ng matindi mong pagmamahal sa akin… I’m sorry na naiwan kita kahit na alam kong mahal mo ako at masasaktan kita kapag ginawa ko iyon.” Sincere na sabi ni Aeron. “Hindi ko kagustuhang masaktan ka… Hindi ko sinasadyang isadlak ka sa sakit at kalungkutan pero iyon lang kasi ang naisip kong paraan para hindi ka na mas masaktan pa… Kung patatagalin ko pa kasi ang hindi pagsasabi sayo nang totoo… mas lalo mo lang akong kamumuhian at mas lalo ka lamang masasaktan kaya naisip ko na hangga’t maaga pa… sinabi ko na sayo para hindi masyadong masakit para sayo.” Sabi pa nito.

  Napaiwas nang tingin si Gian. Hindi siya nagsalita pero absorb na absorb ng pandinig at utak niya ang mga sinabi nito.

  “Hindi lamang ikaw ang nasaktan sa ating dalawa Gian… Sa totoo lang… nasaktan rin ako… kahit na alam kong wala na akong nararamdaman nun para sayo… nasaktan pa rin ako kasi… iniwan kita… iniwan ko ang isang taong naging bahagi na rin ng buhay ko… pero wala na akong magagawa… nasaktan na kita at nasaktan na rin ako… at iyon ang makakabuti… ang masaktan sa una kaysa sa paulit-ulit na masaktan dahil sa hindi kaagad pagsasabi ng totoo.” Sabi ni Aeron Muli itong napabuntong hininga.

  Muling napatingin naman si Gian kay Aeron. Mababanaag ang sakit at lungkot ngayon sa mga mata nito.

  “Alam mo ba na sobra akong nagdusa dahil sa pang-iiwan mo? Kung nakita mo lamang ang kalagayan ko nun pagkatapos mo akong iwan… Ewan ko lang kung makayanan pa ng konsensya mo…”

  “I know… and I’m sorry for that… for all the heartaches that I given to you.” Sabi kaagad ni Aeron.  “Alam kong nagdusa ka kahit wala kang kasalanan sa akin… ako ang may kasalanan ng lahat kaya nga hindi rin ako matahimik e… dahil ang pinaka-ayoko sa lahat… ay iyong may mga tao akong nasasaktan at nagdudusa ng dahil sa akin kahit wala namang kasalanan.” Sabi pa nito.

  “I’m sorry… paulit-ulit akong hihingi ng sorry sayo hanggang sa mapatawad mo na ako… Gusto ko nang matahimik ang buhay ko ng tuluyan at gusto ko rin na matahimik na ka na rin… Kaya ako nandito… nasa harapan mo at humihingi ng tawad mula sayo… para sa ikakatahimik nating dalawa. Para matapos na ang kung anumang hindi magandang nangyari mula sa nakaraan at maging maganda an gating ugnayan ngayon sa kasalukuyan.” Sabi pa ni Aeron.

  Napatango si Gian. Napabuntong-hininga.

  “Sa totoo lang… matagal na kitang napatawad… Matagal ko na ring natanggap sa sarili ko na wala nang tayo at hindi na magiging tayo kailanman… pero aaminin ko na sa tuwing maiisip kita… nasasaktan pa rin ako dahil naaalala ko rin iyong mga nangyari sa pagitan nating dalawa. Oo, napatawad man kita pero hindi madaling makalimot sa sakit na dulot mo. Hindi ako galit sayo dahil sa ginawa mong pananakit… kaya nga kita napatawad pero hindi talaga madaling makalimot… sobrang hirap kalimutan iyong dahilan ng sakit… dahilan na siyang ginawa mo.” Sabi ni Gian.

  Napatango-tango si Aeron.

  “I know… and thank you dahil napatawad mo na ako pero paulit-ulit pa rin akong hihingi ng sorry sayo para kasabay ng pagpapatawad mo sa akin ay makalimutan mo na rin kahit papaano ang lahat ng dinulot kong hindi maganda sayo… Siguro nga, sobrang sama ko nang tao para masaktan ka ng sobra… Masasabi ko kasing you’re the greatest lover I had pero… pero nagawa ko pa ring masaktan ito. Napakasama ko talaga.” Sabi nito.

  Natahimik ang dalawa.

  Pamaya-maya…

  “Sana… maging masaya ka na… sana… hindi ka na masaktan pang muli… iyon lamang ang hinihiling ko para sayo para mawala na iyong sakit na dulot ko sayo…” sabi ni Aeron na bumasag sa katahimikan.

  Tipid na napangiti si Gian.

  “May isang tanong sana ako sayo.” Sabi ni Gian.

  “Ano iyon?” tanong ni Aeron.

  Napabuntong-hininga si Gian.

  “Sabi mo sa akin di ba… Nawalan ka nang pagmamahal para sa akin? Nawalan nga ba talaga o baka dahil sa una pa lang… hindi mo na ako mahal kaya sa una pa lang, wala ka na talagang pagmamahal para sa akin?” tanong ni Gian.

  Napatitig si Aeron kay Gian.

  “Ikaw ang makakasagot diyan sa tanong mo dahil kung ako ang tatanungin… alam at ramdam ko sa sarili kong minahal kita… minahal rin kita ng sobra, tinumbasan ko ang pagmamahal mo para sa akin… pinaramdam ko sayo iyon. Ewan ko lang kung naramdaman mo iyon.” Sabi ni Aeron na hindi natitinag ang tingin kay Gian.

    Napaiwas naman nang tingin si Gian. Napabuntong-hininga siya. Bakit niya ba kasi natanong pa iyon e sa totoo lang, naramdaman rin naman niya na minahal siya nito.

  Muling namayani ang katahimikan sa pagitan ng dalawa. Nakaiwas pa rin ang tingin ni Gian habang titig na titig naman sa kanya si Aeron.

  “Minahal kita Gian… tunay na minahal kita pero… ang pagmamahal kong iyon sayo… hindi nanatili sa akin hanggang sa huli. And I’m sorry for that.” Sabi ni Aeron na muling ikinatingin sa kanya ni Gian. Napatango ito.

  “Ganun nga yata talaga sa mundong ito… walang bagay na nananatili hanggang sa huli… kahit nga ang buhay, natatapos at nawawala… pagmamahal pa kaya?” sabi ni Gian. Napabuntong-hininga ito.

  “Gian…”

  “Naiintindihan ko na ang lahat ngayon… and thank you na naging bahagi ka hindi lamang ng buhay ko kundi pati na rin ng puso’t-isipan ko… Mawala man siguro ang nararamdaman ko para sayo sa paglipas ng panahon… pero alam ko na ang mga alaala nating dalawa ay mananatili sa akin… isang alaala na magpapaalala sa akin na minsan, nagmahal ako ng sobra at nasaktan... Mga alaalang nagbigay sa akin ng leksyon na siyang mababaon ko sa panghabang-panahon.” Sabi kaagad ni Gian.

  Tipid na napangiti si Aeron. Napatango-tango ito.

  “So is it a goodbye for the two us?” tanong ni Aeron.

  Napatango si Gian. “Yeah… a goodbye for us.” Sabi nito.

  Napatango si Aeron.

  “Malapit na ring ma-grant ang divorce nating dalawa… malapit na rin tayong maging malaya sa isa’t-isa at iyon na talaga ang hudyat na tapos na ang lahat sa ating dalawa bilang mag-asawa… at sana, sa pagtatapos na iyon, may magsimula muli sa pagitan nating dalawa… iyon ay ang pagiging magkaibigan.” Sabi ni Aeron.

  Tipid na napangiti na lamang si Gian. Aminado siyang nasasaktan ngayon pero kahit papaano’y magaan na ang pakiramdam niya. Alam niya sa kanyang sarili na napatawad na niya si Aeron. Alam niya na hindi nito sinasadya na masaktan siya kaya nga napatawad rin niya ito sa paglipas ng panahon, mahirap lang talaga para sa kanya na kalimutan ang mga nangyaring masasakit sa pagitan nilang dalawa.

-END OF CHAPTER 23-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 24

  Kaagad na ininom ni Jericho ang isang shot glass ng whisky na kakabigay pa lamang sa kanya ng bartender. Ubos niya ito kaagad. Pabagsak na ipinatong muli sa may bar counter ang baso at nanghingi pa ulit. Hindi nito alintana na nakakaraming baso na rin ang naiinom nito at mukhang hindi man lamang ito nalalasing.

  “Mabuti at hindi pa bumibigay ‘yang mga lamang loob mo… ang dami mo na ring naiinom a.” sabi ni Jake, kaibigan ni Jericho at kasama niya ngayon sa loob ng bar kung saan naroon sila ngayon. Nakaupo ito sa isang mataas na upuan na gawa sa bakal katabi ng inuupuan ni Jericho at umiinom rin ito pero hindi naman iyong tipong nilulunod nito ang sarili sa alak hindi gaya ni Jericho.

  Malakas man ang tugtog sa loob pero nagkakarinigan pa rin naman sila.

  Napatingin si Jericho sa kaibigan simula high school. Maituturing na niyang bestfriend ang bente-kwatro anyos na binata na kasing edad niya dahil na rin sa ito ang naging kasa-kasama niya simula pa nung nag-aaral sila hanggang sa ngayon. Kasama niya sa lahat ng kagaguhan, kalokohan, masaya at malungkot mang pangyayari sa buhay niya.

  Gwapo at matipuno si Jake, matangkad lamang ito ng ilang pulgada kay Jericho. Moreno, pilipinong-pilipino ang dating. Isa itong manager sa isang sikat na fast food chain sa bansa.

 “Hanggang kailan mo ba balak uminom ng uminom? Baka mamaya, hindi mo mamalayan, puro alak na ang laman ng katawan mo at mapuno na ‘yan... biglang umapaw at lumabas ang lahat ng alak na nainom mo sa katawan mo dahil punong-puno na.” sabi pa ni Jake.

  Napaiwas nang tingin si Jericho. Muling ininom ang alak na kakabigay lang muli ng bartender sa kanya.

  Napapailing na lamang si Jake. Alam naman kasi niyang may pinagdaraanan ang kaibigan.

  “Ikaw rin naman kasi… Ilang beses ka na ring binigyan ng pagkakataon ni Harlem pero wala kang pagbabago… nagagawa mo pa rin siyang lokohin at saktan kaya iyon… napuno at hiniwalayan ka na. Naubusan na ng chance na maibibigay sayo kasi sinaid mo.” sabi ni Jake. “Kasalanan mo rin kung bakit ka nasasadlak ngayon sa sitwasyong ito.” Sabi pa nito. Alam niyang below the belt na ang sinabi niya pero may gusto lang kasi siyang iparealize sa kaibigan kaya niya iyon sinabi.

  Sinamaan ni Jericho nang tingin si Jake.

  “Huwag mo akong samaan nang tingin… Hindi ako nasisindak.” Sabi ni Jake. Napabuntong-hininga ito. “Pare… sa tingin ko naman… mahal na mahal mo siya… magkakaganyan ka ba kung hindi? Pero kasi ang hindi ko maintindihan sayo e bakit kahit mahal mo siya, hindi mawala-wala sayo ang pagiging palikero? Nagagawa mo pa ring tumingin at pumatol sa iba na ikinakasakit naman ng damdamin ng syota mo?” mga tanong ni Jake. Minsan rin kasi, hindi niya ito maintindihan kahit na alam niya sa kanyang sarili na kilala na niya ito. Ewan ba niya.

  Napaiwas nang tingin si Jericho. Medyo nagsisisi siya kung bakit nasabi-sabi pa niya ang lahat ng nangyari sa kanyang kaibigan. ‘Yan tuloy, sinasabihan siya.

  “So… ano nang plano mo ngayon? Mukhang wala na talaga siyang balak na balikan ka kahit anong gawin mong pag-chat sa kanya sa fb… hanggang tingin ka na lang sa malayo pagkatapos… ito maglalasing ka. Paulit-ulit na lang ang ginagawa mo araw-araw.” Sabi ni Jake. Alam nito ang lahat ng nangyari at kilala naman nito si Harlem dahil minsang nagkita na rin sila nito at nagkausap.

  Hindi muna sumagot si Jericho. Napabuntong-hininga ito.

  “Hindi ako susuko… Marami pa akong pwedeng gawin para muli siyang bumalik sa akin.” Sabi ni Jericho.

  “Oo nga… Marami ka pang pwedeng gawin… pero ang tanong… magtagumpay kaya lalo na ngayon na mukhang may pumapasok na sa eksena… Nagkakaroon na ng ibang interes si Harlem.” Sabi ni Jake.

  Napatingin muli si Jericho kay Jake.

  “Oo… Sisiguraduhin kong magtatagumpay akong maibalik siya sa buhay ko… Iyong bagong lalaki niya? Wala iyon…” maangas na sabi ni Jericho.

  Napatango si Jake.

  “Iba ka rin talaga Pare… Sinabi na sayo ni Harlem na tapos na kayo at sumuko na siya sayo pero ikaw… hindi mo matanggap at ayaw mo pa ring isuko siya…” sabi ni Jake.

  Napailing-iling si Jericho.

  “Mahal ko siya kaya wala sa bokabularyo ng taong nagmamahal ang salitang pagsuko… Lahat talaga ay gagawin ko para maibalik lamang siya sa akin at sisiguraduhin kong hindi na siya muling aalis.” Sabi nito.

  Napangisi si Jake.

  “Sana nga pare… At kung magtagumpay ka man sa mga ginawa mo… na maibalik mo siya sa piling mo… Huwag mo na sanang uulitin na lokohin at saktan siya dahil sa totoo lang… nakakatanga ang paulit-ulit na maloko at masaktan.” Sabi nito.

  Hindi na nagsalita si Jericho.

- - - - --  -- - - - - - - - - - - - -

  “Ok lang kayo Sir?” tanong ni Harlem kay Gian na tulalang nakaupo sa swivel chair nito. Nasa loob sila ngayon ng opisina ng huli at nakatayo naman ang una at hawak ang mga folders na ibibigay sana niya kay Gian ngunit napansin nga nito ang pagkakatulala ng huli.

  “Sir…” pagtawag muli ni Harlem.

  Bumalik sa sarili si Gian. Napatingin kay Harlem.

  “Ok lang ho ba kayo?” tanong ni Harlem.

  Napabuntong-hininga si Gian saka tumango.

  “Yes… I’m ok.” Sabi nito.

  Napatango naman si Harlem.

  “Oo nga po pala Sir… Ito na ho iyong list of employees na makakatanggap ng back pay nila this month.” Sabi ni Harlem sabay abot ng mga folders kay Gian.

  Napatango naman si Gian saka kinuha mula kay Harlem ang folder. Hindi naiwasan na sa pagkuha ni Gian, nadampi ang kamay niya sa kamay ni Harlem. Napatingin sila sa isa’t-isa at isang ngiti ang sumilay sa kanilang mga labi.

  Nilapag ni Gian ang folder sa office desk niya. Hindi naaalis ang tingin kay Harlem.

  Si Harlem naman, hindi nakayanan ang tingin ni Gian kaya napaiwas ito. Napakamot ng ulo dahil sa hiya na naramdaman.

  “Nagkausap na kami.” Biglang sabi ni Gian na muling ikinatingin ni Harlem.

  “Ho?” pagtatakang tanong nito.

  Tipid na napangiti si Gian.

  “Nag-usap na kami ni Aeron… Nanghingi siya muli nang tawad sa akin at… pormal na tinapos na namin ang lahat sa pagitan naming dalawa.” Sabi nito. Napabuntong-hininga.

  Napatango si Harlem.

  “Ano hong nararamdaman niyo ngayon?” tanong nito.

  “Uhmm… Ang totoo, medyo malungkot pero… mas nangingibabaw iyong kagaanan ng pakiramdam… Kasi ngayon, maayos na ang lahat sa pagitan naming dalawa.” Sabi ni Gian.

  Napatango lamang si Harlem.

  “Ganun ho ba… Mabuti naman kung ganun.” Sabi nito.

  Napangiti si Gian.

  “Sige ho Sir… Balik na ho ako muli sa trabaho.” Sabi ni Harlem.

  Napatango na lamang si Gian.

  Muling natulala si Gian nang makaalis na si Harlem. Kanina pa kasi laman at naglalaro sa isipan niya ang naging usapan nila ni Aeron. Sa totoo lang, nagtatanong siya sa kanyang sarili ngayon kung bakit kahit na may lungkot siyang nararamdaman dahil sa naging pag-uusap nila ni Aeron e may bahagi sa kanya na hindi kagaya dati na nasasaktan e ngayon ay hindi na. Oo, aminado siya na sa unang pagkikita muli nila ni Aeron pagkatapos ng lahat ng nangyari ay bumalik ang lahat sa kanya… pero nung muli silang magkita… lungkot na lamang ang naramdaman niya at hindi na siya nasaktan. Sa tuwing maiisip nga niya ang lahat ng nangyari sa pagitan nila noon… lungkot na lamang ang nararamdaman niya at hindi na siya nasasaktan pa kahit na alam niya sa kanyang sarili na iyon na ang pinakamasakit na naranasan niya pagdating sa pag-ibig.

  Bakit nga ba? Dahil ba sa tanggap na niya ang lahat? Dahil ba sa unti-unti na rin niyang nakakalimutan iyong sakit? O dahil baka… unti-unti na ring nawawala sa puso niya ang pagmamahal para rito at may pumapalit ng bago?

  Napailing na lamang si Gian. Napabuntong-hininga. Hindi kasi niya maintindihan sa sarili kung bakit.Hindi nga lang ba niya maintindihan o baka naman… hindi lang niya maamin sa sarili niya na alam niya kung bakit.

-END OF CHAPTER 24-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 25

  “Uuwi ka na ba?” tanong ni Gian kay Harlem. Dalawa na lamang sila ngayon dito sa HR department dahil karamihan ay umuwi na.

  Napatingin si Harlem kay Gian.

  “Oho Sir… Bakit ho? May ipapagawa pa ho ba kayo?” tanong nito.

  Napailing si Gian saka napangiti nang tipid.

  “Wala naman… Ahm… Gusto ko lang kasi na samahan mo ako.” Sabi nito na ikinakunot ng noo at ikinasalubong ng magkabilang kilay ni Harlem.

  “Samahan ho? Saan?” tanong nito.

  Napangiti na si Gian.

  “Sa isang lugar na matagal ko na ring hindi napupuntahan.” sabi nito.

  Napatango naman si Harlem.

  “Ganun ho ba… Pero bakit kailangan kasama pa ho ako?” tanong nito.

  “Ahm… Wala lang… Gusto lang kitang isama… Bakit? Ayaw mo ba? Pagod ka na ba at kailangan mo nang magpahinga?” tanong ni Gian.

  Napailing si Harlem.

  “Hindi pa naman ho ako pagod…” sabi nito. Napabuntong-hininga ito. “Sige ho… Sasama ako.” Sagot pa nito na nakangiti.

  Napangiti lalo si Gian.

  “Salamat…” sabi nito.

  Napatango si Harlem. “Sige ho… aayusin ko lang itong mga gamit ko para makaalis na ho tayo kaagad.” Sabi nito.

  Napatango si Gian. “Sige… Kunin ko lang iyong gamit ko sa opisina.” Sabi nito. Napatango naman si Harlem.

  Tumalikod na si Gian at naglakad na papunta sa opisina nito. Nakasunod naman ang tingin sa kanya ni Harlem na tipid na napapangiti.

- - - - - - - - - - - - - - - -

  Kapwa nililibot nila ang tingin sa paligid ng lugar na pinuntahan nila ngayon. Medyo maraming tao pa rin kahit na medyo gabi na nung mga oras na iyon.

  Maliwanag sa lugar na pinuntahan nila. Sari-saring kulay ng ilaw ang kanilang nakikita dagdagan pa na marami ka ring makikitang kung ano-anong bagay na pwedeng masakyan na ikinasisiya ng mga nagpupunta rito, lalo na ng mga bata.

  “Sir… Seryoso ho ba kayo na dito ninyo gustong pumunta?” pagtatakang tanong ni Harlem. Naitanong niya ito kasi nakakapagtaka lamang para sa kanya na ito ang gustong lugar na puntahan ni Gian.

  Napangiti si Gian. Napatango ito.

  “Oo… Pasensya ka na kung nadamay pa kita sa pag-iral ng pagiging isip-bata ko ngayon a… Ewan ko ba at bigla kong naisipan at ginusto na pumunta rito.” Sabi ni Gian.

  Napatango na lamang si Harlem.

  Nandito sila kasi ngayon sa isang amusement park. Oo, isang amusement park na madalas puntahan ng mga bata kasama ang mga magulang nila.

  “Bakit? Ayaw mo ba sa lugar na ito?” tanong ni Gian.

  Napailing naman si Harlem. “Hindi naman sa ayaw pero kasi… bihira na lamang rin akong pumunta sa ganitong klase ng lugar dahil hindi na rin naman angkop sa edad ko na pumunta pa rito… Saka wala rin naman akong dahilan na magpunta rito dahil wala naman akong anak o batang inaalagaan na mahilig sa ganitong klase ng lugar.” Sabi nito.

  Napangiti si Gian. “Hindi lang naman pambata ang lugar na ito… Para rin ito sa mga kids at heart na gustong maranasan muli na maging bata at maging masaya.” Sabi nito.

  Napatitig si Harlem kay Gian.

  “Bakit Sir? Malungkot ho ba kayo kaya gusto niyo rin na pumunta rito?” tanong ni Harlem.

  Napailing naman si Gian.

  “Hindi naman sa malungkot ako… pero… sige na nga… aaminin ko… gusto kong pumunta rito kasama ka.” Sabi nito na ikinagulat ni Harlem.

  “Ho? Kasama ako?” tanong ni Harlem.

  Napatango si Gian.

  “Naisip ko kasi… Ngayong nagkausap na kami ni Aeron at opisyal nang natapos ang lahat sa aming dalawa… May mga narealize ako… iyon ay ang simulan na ang pagiging mas malapit ko pa sayo… At isa sa mga naisip ko ay ang umpisahang ayain ka sa labas… sa mga ganitong lugar.” Sabi ni Gian.

  “Ano hong ibig ninyong sabihin?” pagtatakang tanong ni Harlem. Hindi rin kasi niya maintindihan.

  “This is a date Harlem… The two of us now are dating.” Sabi ni Gian.

  Napaiwas nang tingin si Harlem. Nagsimulang dagain sa kaba ang dibdib niya.

  ‘Date?’ tanong nito sa isipan.

  Nagulat na lamang si Harlem ng bigla niyang maramdaman na may humawak sa kanan niyang kamay kaya kaagad siyang napatingin roon. Nakahawak ngayon sa kamay niya ang kamay ni Gian.

  Nagpatingin-tingin siya sa paligid. Wala pa namang nakatingin sa kanila ngayon kaya naman aalisin na sana niya ang kamay niya sa pagkakahawak ni Gian ng biglang humigpit naman ang hawak nito kaya hindi niya maalis. Napatingin siya sa mukha ni Gian.

  “Sir… Baka may makakita…”

  “Don’t mind them… Ano naman kung may makakita?” nakangiting wika nito.

  “Pero…”

  “Halika na at bumili na tayo ng tickets para makasakay na tayo sa mga rides. Ok.” Sabi kaagad ni Gian habang nakangiti saka kaagad na hinila si Harlem papunta sa bilihan ng tickets.

  Napasunod na lamang si Harlem sa kanya. Napatingin ito sa magkahawak kamay nila ni Gian. Nag-aalala man siya dahil baka makita ng mga tao ang magkahawak nilang kamay at pag-usapan sila ay hindi rin niya maiwasang hindi makaramdam ng kilig dahil hawak ni Gian ang kamay niya.

- - - - - - - - - - -- - - -

  Nagsimula ang saya sa pagitan ng dalawa. Kung saan-saang rides sila sumakay. Sigawan at tawanan ang nangyari sa kanila dahil sa tuwing sasakay sila ng mga rides, hindi nila mapigilang hindi sumigaw at tawanan ang reaksyon ng isa’t-isa.

  Kitang-kita ng isa’t-isa ang saya sa piling nila.

  At ngayon, nasa ferris wheel at sakay silang dalawa sa isa sa mga cubicle nito. (hindi ko kasi alam tawag dun so kayo na magtama kung anong tawag). Magkatapat silang nakaupo. Si Harlem sa kanan at si Gian sa kaliwa.

  Nakatingin si Harlem sa labas ng bintana at kitang-kita sa mukha nito ang pagkamangha dahil sa nakikitang ganda ng paligid mula sa labas. Nasa taas pa sila kaya nakikita rin nito ang buong amusement park sa baba.

  “Ang ganda naman ng view.” Natutuwang sabi ni Harlem.

  Napatango naman si Gian na hindi natitinag ang titig ngayon kay Harlem. Natutuwa ang pakiramdam niya dahil kasama niya ngayon si Harlem.

  Busy pa rin sa kakatingin si Harlem sa labas kaya hindi niya namalayan na umupo na sa tabi niya si Gian. Nagulat na lamang si Harlem at kaagad na napatingin kay Gian na katabi na niya dahil bigla siya nitong inakbayan.

  “S-Sir…”

  “Let’s stay like this for a while.” Sabi kaagad ni Gian na nakapikit na ang mga mata habang nakaakbay pa rink ay Harlem. Ramdam na ramdam nito ang mabilis na pintig ng puso na hindi normal ang bilis.

  Natahimik naman si Harlem. Katulad ni Gian, mabilis at malakas ang tibok ng puso niya lalo na ngayon at nakaakbay pa sa kanya si Gian.

  Namayani ang katahimikan sa pagitan ng dalawa.

  “I want you to be mine.” Mahinang sabi ni Gian sabay dilat ng mga mata. Napatitig ito kay Harlem na kanina pa rin nakatitig sa kanya pero naputol lamang dahil sa narinig na sinabi ni Gian.

  “Ho?” pagtatakang tanong ni Harlem kahit na narinig naman nito ang sinabi ni Gian.

  Napangiti si Gian.

  “Ngayon… sigurado na ako sa kung anong itinitibok ng puso ko… Na hindi na siya ang namamayani sa loob nito kundi ikaw na… sinakop mo na ang halos kabuuan ng puso ko.” seryosong sabi ni Gian. “Tunay na mahal na kita Harlem.” Sabi pa nito.

  Napaiwas nang tingin si Harlem. Mas lalong lumakas ang tibok ng kanyang puso dahil sa sinabi nito.

  “Sir… Baka…”

  “Hindi ako nagkakamali sa nararamdaman ko Harlem… Alam ko na sa sarili ko na wala na siya dito sa puso ko at napalitan mo na siya…” sabi kaagad ni Gian.

  Hindi nagsalita si Harlem.

  “Kailan kaya kita matatawag na akin? At kailan mo kaya ako matatawag na iyo?” tanong ni Gian.

  Hindi muli nagsalita si Harlem. Wala siyang masabi.

  “Sa totoo lang… gusto ko na magkaroon tayo ng ugnayan… ng mas malalim na ugnayan… iyong masasabi kong akin ka at iyo ako… gusto ko na magkaroon tayo ng label.” Sabi ni Gian. Napabuntong-hininga ito. “Pero sinabi mo sa akin nun na manatili na muna tayong ganito… na magkaibigan… magkatrabaho… sa una, pumayag ako pero habang tumatagal… may ninanais ako… iyon ay ang maging tayo at magkaroon ng relasyon.” Sabi pa nito.

  “S-Sir…”

  Napatigil na lamang sa pagsasalita si Harlem ng bigla na siyang halikan ni Gian sa labi. Nanlalaki ang mga mata nito habang nakadampi na sa labi niya ang labi ng huli.

  Dahan-dahang iginalaw ni Gian ang sariling labi na nakadampi sa labi ni Harlem at inumpisahan ang mas malalim na halik.

  Napapikit naman na ng mga mata si Harlem at hindi na niya napigilang gumanti sa halik. Sa halik na lamang muna niya ipaparamdam ang tunay na nadarama.

  Napayakap sila sa isa’t-isa habang naghahalikan. Kasabay ng kanilang paghahalikan ay ang pagsabog ng fireworks sa kalangitan na kitang-kita mula sa labas ng bintana. Napakaganda ng nasabing fireworks display, kasing ganda nang nangyayari sa kanila ngayon sa loob ng ferris wheel.

  Pamaya-maya ay naghiwalay na ang kanilang mga labi. Nagdikit ang kanilang mga noo at parehong habol ang hininga dahil sa malalim na halik.

  “Mahal na mahal na kita Harlem… At hindi ako titigil na iparamdam sayo iyon… Hindi rin ako titigil na gumawa ng paraan para lumagpas sa pagiging magkaibigan at magkatrabaho ang ugnayan nating dalawa… Gusto kong maging akin ka at maging iyo ako kaya simula ngayon… Gagawin ko ang lahat para mangyari ang kagustuhan ko.” nakangiting wika ni Gian. “Nagawa muling magmahal ng puso ko pagkatapos masaktan at dahil iyon sayo… kaya turn ko naman para gumawa ng paraan para muling magmahal ng puso mo at sisiguraduhin kong ako ang mamahalin niyan. Sisiguraduhin ko na kagaya ng sayang nararamdaman ko ngayon dahil sayo ang magiging saya ng pakiramdam mo ng dahil sa akin.” Sabi pa nito.

  Hindi makapagsalita si Harlem. Nagkakandahalo-halo ang nararamdaman niya ngayon. Hindi na nga niya ma-define ang tunay na nararamdaman niya dahil sa nagkahalo-halo na nga ito.

  Niyakap ni Gian si Harlem. Mahigpit.

  “Ikaw ang dahilan ng lahat Harlem… Ikaw ang dahilan kung bakit hindi na ako nasasaktan… kung bakit masaya na ako ngayon… Kaya naman ipinapangako ko sayo na ako naman ang magiging dahilan para hindi ka na masaktan at sumaya ka nang muli.” Sabi ni Gian. Hinalikan nito ang pisngi ni Harlem.

  Napangiti na lamang si Harlem. Gumanti sa yakap na ibinibigay sa kanya ni Gian. Sa totoo lang… mahal naman na rin niya ito. Halatang-halata naman pero nag-aalala siya kasi hindi buo itong pagmamahal na nararamdaman niya para rito dahil hanggang ngayon, alam niya sa kanyang sarili na mahal pa rin niya ang una. Na may natitira para ring pagmamahal para kay Jericho. Kaya nga hanggang ngayon ay ayaw pa rin niya na lumagpas sa mas malalim na ugnayan silang dalawa dahil ayaw naman niyang ipasok ang sarili sa isang relasyon gayong may iba pang laman ang kanyang puso. Ayaw niyang masaktan si Gian at ayaw niyang matawag ito na panakip butas dahil hindi naman niya ito ginagawang panakip butas. Alam rin naman niya na hindi siya nito ginawang panakip butas dahil kung tutuusin, kusa lang naman na umusbong ang nararamdaman nito para sa kanya. Hindi siya nito ginamit. At ayaw rin niyang matawag na nagamit niya ito.

  Lihim na napabuntong-hininga si Harlem.

  ‘Ano nang gagawin ko? Mahal na talaga niya ako gayong hindi pa buo ang pagmamahal ko para sa kanya… Gusto na niyang mas lumalim pa ang ugnayan naming dalawa…’ sabi nito sa isipan. Gusto sana niyang magsalita at kausapin si Gian pero nauunahan siya ng damdamin at konsensya na rin dahil alam niya na masasaktan niya ito oras na magsalita siya na hindi pa buo ang pagmamahal niya para rito at hindi pa siya handa para sa relasyong gusto nito. Hay! Hindi na niya alam ang gagawin, kung paano sasabihin rito ang totoong nasasaloob ng hindi ito masasaktan.

-END OF CHAPTER 25-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 26

  “Talaga? Totoo ba ‘yan?”

  “Oo beh… Totoo… Nakita kaya sila ni Jaime kahapon kaya totoo ang sinasabi ko. Siya kasi ang nagsabi sa akin na ‘yun nga.”

  “Pero baka naman hindi… Nagkamali lang siya siguro nang nakita.”

  “Ewan… pero mukhang kumbinsido kasi siya na totoo dahil sa mga nakita niya.”

  “Kung totoo man ‘yan… Di ba hindi pwede na magkaroon sila ng relasyon lalo na’t nasa iisang trabaho lang sila? Conflict kaya iyon lalo na kung nasa mataas na posisyon ang isa…”

  “Hindi naman beh… Wala naman sa rules ng kumpanya natin na hindi tayo pwedeng makipagrelasyon sa katrabaho… Pero iyon nga lang, tama ka, conflict iyon dahil pwede silang pag-isipan ng ibang katrabaho natin... Oras kasi na magkaroon ng relasyon ang dalawang magkatrabaho lalo na’t nasa mataas na posisyon ang isa… diyan papasok na pwedeng kampihan ni isa iyong isa kapag nagkamali ito sa trabaho… basta iyong mga ganun.”

  “Ay ang taray naman… Talagang pinandigan nila ah at nakita pa sila…”

 “Yeah… Ganun talaga.”

  Napapailing habang napapangiti si Harlem. Naririnig niya kasi ang mga usapan ng mga katrabaho niya at sa totoo lang, natatawa siya sa mga ito dahil sa ang aga-aga e chismisan ang inaatupag.

  ‘Sino kaya ang pinag-uusapan nila?’ tanong ni Harlem sa isipan. Wala pa kasi siyang kaalam-alam na sila ni Gian ang pinag-uusapan ng mga ito at ng halos lahat ng empleyado sa HR department. Ang alam lang niya, dalawa sa mga empleyado ng department nila ang pinag-uusapan ng mga ito na mayroon raw relasyon.

  Hindi naman kasi niya iniisip na sila iyon ni Gian dahil unang-una, wala naman silang relasyon. Magkaibigan lamang sila pero hindi rin niya maiwasang isipin na baka sila ang pinag-uusapan ng mga ito dahil ayon sa narinig niya, kahapon daw nakita ang dalawa ng isa sa mga katrabaho nila. E kagabi sila umalis ni Gian at pumunta sa amusement park. Sila kaya ang nakita? Napailing si Harlem. Imposible dahil gabi naman na sila gumala ni Gian at sigurado siya na halos lahat ng katrabaho niya ay nakauwi na sa mga bahay nito. Alangan namang mamasyal pa ang mga ito pagkatapos ng mag-hapong trabaho. Ayaw niyang isipin na sila ang pinag-uusapan kahit na may posibilidad na pwedeng sila nga ang laman ng usapan ng mga ito.

- - - - - - - - - - - - - -

  “Usap-usapan kayo ng lahat.” Napapangiting wika ni Lance. Napatingin naman sa kanya si Gian na napatigil sa pagta-type sa laptop nito. Nasa loob sila ngayon ng opisina ng huli.

  “Anong ibig mong sabihin?” pagtatakang tanong ni Gian.

  “Kayo ni Harlem… Mukhang kayo ang laman ng usapan ng mga empleyado.” Sabi ni Lance.

  Napaiwas nang tingin si Gian.

  “At paano mo naman nasabi na kami ang pinag-uusapan nila?” tanong nito na nagpatuloy sa pagtatype sa laptop.

  “Di ba pumunta kayo ng amusement park ni Harlem kagabi?” tanong ni Lance na muling nagpatingin kay Gian sa kanya at napatigil sa pagta-type.

  Nangunot ang noo at nagkasalubong ang magkabilang kilay ni Gian.

  “Paano mo nalaman?” pagtatakang tanong nito. Hindi naman niya sinabi rito na pumunta sila ni Harlem sa amusement park kagabi.

  Napangiti si Lance.

  “Friend tayo sa facebook di ba? At nakita ko ang mga post mong pictures kasama siya… Kaya nalaman ko.” sabi nito. “At mukhang may iba ring katrabaho natin ang nakakita sa inyo kagabi doon.” Sabi pa nito.

  Napatango si Gian. Napabuntong-hininga.

  “Bahala silang pag-usapan kami… Wala naman akong pakielam.” Sabi ni Gian.

  Napatango si Lance saka napangiti.

  “So… ano iyong nangyari sa inyo ni Harlem kagabi? Namasyal lang ba kayo o… baka date na iyon?” tanong ni Lance.

  Napatitig si Gian kay Lance. Napangiti.

  “Nag-date kami.” Sagot nito.

  “Wow pare… Asensado na ah… Nakikipag-date ka na ngayon.” Pang-aasar na sabi ni Lance.

  “Asensado ka diyan…” napapailing na natatawa si Gian.

  “Kung date ang nangyari… Ibig sabihin niyan… nag-uumpisa ka nang manligaw sa kanya ganun ba?” tanong ni Lance.

  Napatango si Gian. Wala naman ng dahilan pa para itanggi at magsinungaling siya.

  “Hanep a… Nanliligaw… Ano na bang status ni Harlem diyan sa puso mo?” tanong ni Lance na naupo na sa kanang upuan na nasa harapan ng office desk ni Gian.

  Tipid na napangiti si Gian.

  “Status? Ahm… Sabihin na nating… nasakop na niya ang puso ko… Mahal ko na siya at umamin na ako sa kanya.” Sabi nito.

  Napangiti naman lalo si Lance. “Naks naman! Ibig sabihin… wala na si Aeron diyan sa puso mo at si Harlem na ang pumalit ganun ba?” tanong nito.

  Napatango si Gian.

  “Ganun na nga… Sa totoo lang… sa una pa lang na makita ko si Harlem… ramdam kong may kakaiba… pakiramdam ko… siya na iyong taong magpapasaya at magpapakumpleto sa buhay ko… at hindi nga ako nagkamali dahil dumating rin iyong panahon na narealize kong mahal ko nga siya at kinumpleto niya ang buhay ko kaya ako masaya ngayon.” Sabi ni Gian na ikinangiti ni Lance.

  “Good to hear that… Pero… paano na si Aeron?” tanong ni Lance.

  Tipid na napangiti si Gian.

  “Nagkausap na kami… Actually, kinausap niya ako… humingi siya ng tawad at tinanggap ko… naayos na ang lahat sa aming dalawa… oo, aaminin ko na sa una… nalungkot ako… bumalik ang lahat pero as time goes by… narealize kong hindi na ako nasasaktan ng dahil sa kanya… iyon ay dahil naman kay Harlem… dahil siya na ngayon ang nilalaman ng puso ko at nagpapasaya sa buo kong pagkatao.” Bakas ang tuwa sa boses ni Gian.

  Napatango si Lance habang napapangiti.

  “Mabuti naman at hindi mo na pinigilang buksan muli ang puso mo para magmahal ng iba… kita mo na… hindi ka na nasasaktan ngayon at masaya ka.” Sabi ni Lance.

  Napangiti si Gian.

  “E si Harlem? Anong status mo sa puso niya? Sinabi na rin ba niyang mahal ka niya?” tanong ni Lance.

  Nawala ang malawak na ngiti ni Gian at naging tipid ito.

  “Ramdam kong mahal niya ako… Sinabi naman na niya sa akin na may nararamdaman siya para sa akin… ang kaso…”

  “Anong kaso?” tanong kaagad ni Lance kasi hindi itinuloy ni Gian ang sasabihin.

  Napabuntong-hininga si Gian.

  “Ramdam ko kasing hindi pa buo ang pagmamahal niya sa akin… Na hanggang ngayon ay mahal niya pa rin ‘yung ex niya.” sabi ni Gian. Iyon ang pakiramdam niya pagdating kay Harlem.

  Napailing-iling si Lance.

  “Naku! Diyan ka patay! Mahirap na kalaban ang ex lalo na kung laman pa rin ito ng puso ng taong mahal mo na...” sabi ni Lance.

  Tipid na napangiti si Gian.

  “Pero gagawin ko naman ang lahat para mahalin na rin niya ako ng buong-buo… Sisiguraduhin kong makakalimutan at mawawala sa puso niya ang ex niya.” sabi ni Gian. “Sisiguraduhin kong magiging masaya siya habang nasa piling ko hanggang sa marealize niya na mahal na niya ako ng buong-buo.” Sabi pa nito.

  Napangiti si Lance.

  “That’s the spirit Gian… Pero paalala ko lang sayo a… Hindi porket magagawa mo ang lahat e magtatagumpay ka sa nais mo… May mga bagay kasi na kahit anong buhos mo ng galing at lahat… sa huli, hindi mo pa rin ito napagtatagumpayan. Tandaan mo… pagmamahal ang ipaglalaban mo ngayon at pagdating sa pagmamahal… ang pinaglalaban rito ay ang puso kung saan minsan tuso… Dahil ang puso… hindi ‘yan katulad ng isipan na biglang nagbabago… Ok, sabihin na nating pwedeng mabago ang puso… ang nilalaman nito lalo na kung gagawin mo ang lahat… maaaring mahalin ka na rin ng buo ni Harlem pero minsan… hindi rin nangyayari na napagbabago ng kahit sino ang nilalaman ng puso ng isang tao dahil ayaw nito… gusto minsan kasi ng puso… kung sino ang unang minahal nito… siya rin ang magiging huli. Kaya goodluck sayo Gian… sana mahalin ka na rin ng buo ni Harlem para maging masaya na kayo pareho.” Sabi ni Lance. Alam rin kasi nito ang kwento ng pag-ibig ni Harlem dahil naikwento sa kanya ni Gian. Hindi man lahat pero may konklusyon siya.

  Napatango si Gian.

  “At isa pa… Kung sakali man… kung sakali lang naman na… mabigo ka kay Harlem… again… lagi mo lang isipin ang mga nangyari sayo sa nakaraan… iyong mga natutunan mo para alam mo na kung paano malalagpasan muli ang sakit at kalungkutan.” Sabi pa ni Lance.

  “Lance naman… Masyado ka naman yatang negative diyan…”

  “Hindi ako negative Gian… Nagpapaalala lang ako. Alam mo naman sa mundong ito… hindi mo alam ang mga mangyayari. Mga mangyayaring pwedeng magpasaya sayo at pwede ring ikabigo at ikalungkot mo… Kailangan mo lang maging handa sa mga unpredictable na ginagawa ng tadhana.” Sabi kaagad ni Lance.

  Napatango si Gian.

  “Oo na…”

-END OF CHAPTER 26-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 27

  Kaagad na nilapag ni Harlem ang kanyang dalang bag sa may swivel chair. Kakarating at kapapasok lamang niya ngayon sa opisina.

  Napakunot ang kanyang noo at nagkasalubong ang kanyang magkabilang kilay ng may mapansing nakapatong sa may mesa niya. Isang baso ng kung anumang inumin na hindi niya pa alam kung ano. Napansin rin niyang may nakadikit na sticky note roon na may nakasulat. Kinuha niya ‘yon at binasa.

 “You’re like a coffee to me… you are the one who makes me feel alive everyday. J Drink this honey… -Gian”

  Hindi napigilang hindi mapangiti ni Harlem sa nabasa. Hindi man niya iyon direktang narinig mula sa labi ni Gian pero pakiramdam niya, dinig na dinig niya iyon at hindi niya maiwasang hindi kiligin. Simple lamang ang ginawa nito pero masasabi niyang isa ito sa mga sweet na nagawa ni Gian para sa kanya.

  Kaagad na binuksan ni Harlem ang kanyang bag, kinuha roon ang isang notebook at binuklat iyon. Pagkatapos ay doon niya nilagay ang sticky note. Napangiti siyang muli at tinitigan niya pa iyon pagkatapos muli ay ibinalik niya ang notebook sa kanyang bag.

  Naupo na si Harlem sa kanyang swivel chair. Kinuha ang baso ng kape na medyo mainit-init pa, tinanggal ang takip nun at humigop.

  Ang hindi niya alam at napapansin, sa hindi kalayuan, nakatayo si Gian at nakatingin sa kanya. Hindi maalis ang ngiti sa labi lalo na’t dahil nakita nito ang reaksyon ni Harlem na naging masaya dahil sa kanyang munting ginawa. Masaya siya na napasaya niya kahit papaano si Harlem.

- - - - - - - - - - - - - - -

  Magkatabing nakatayo ngayon sa rooftop ng building sila Harlem at Gian. Parehong nakatingin sa maaliwalas na kalangitan. Break nila ngayon at dahil may natitira pang oras, dito nila naisipang pumunta pagkatapos na sabay kumain.

 “Salamat ho pala sa kape na ibinigay ninyo.” Sabi ni Harlem sabay ngiti.

  Napatingin si Gian sa kanya. Napangiti rin ito.

  “Wala iyon… Gusto ko ring maranasan mo na maging kape ako sa buhay mo… na siyang nagpapagising sa buong pagkatao at puso mo.” Sabi ni Gian.

  Napangiti lalo si Harlem. Napatingin na rin siya kay Gian.

  “Oo nga pala… Alam mo bang pinag-uusapan na tayo ng mga katrabaho natin?” tanong ni Gian.

  Napatango si Harlem. Alam na niya nung isang araw pa na sila nga ang pinag-uusapan ng mga ito at wala naman siyang pakiealam. Hindi naman masasakit ang mga sinasabi ng mga ito kaya hayaan na lamang.

  “Huwag mo na lamang silang pansinin… Marahil kaya ganun sila kasi naiinggit sila sa atin dahil tayo… natagpuan na natin sa isa’t-isa ang forever samantalang sila… hindi pa.” pabirong sabi ni Gian na ikinangiti ni Harlem.

  Hindi na nagsalita si Harlem. Tumingin na lamang muli ito sa maaliwalas na kalangitan.

  Pamaya-maya ay naramdaman ni Harlem na hinawakan ni Gian ang kanyang kanang kamay at bahagya nitong pinisil.

  “Gustong-gusto ko talaga na laging hawakan ang mga kamay mo… pakiramdam ko kasi… hawak ko na ang mundo… Mundong puno ng saya… ikaw ang mundo ko Harlem… ikaw ang kasiyahan dito sa puso ko.” sabi ni Gian.

  Napatingin si Harlem kay Gian. Isang ngiti muli ang sumilay sa labi nito.

  “Salamat a.” sabi ni Harlem.

  “Bakit ka naman nagpapasalamat.” Pagtatakang tanong ni Gian.

  Mas lalong napangiti si Harlem.

  “Kasi ganyan ka.” Sagot nito. “Ganyan ka kabait… ganyan ka kung magmahal.” Sabi niya pa.

  Napangiti si Gian. Mas lalong humigpit ang hawak nito sa kanyang kamay.

  “Ganito talaga ko kung magmahal… Kaya siguradong mabubusog ka.” Sabi nito na ikinangiti ni Harlem.

- - - - - - - - - - - - -

  Naalimpungatan at nagising mula sa mahimbing na pagkakatulog si Harlem dahil sa tunog ng kanyang cellphone. Naniningkit pa ang kanyang mga mata na napatingin sa orasan na nakasabit sa pader.

  “Grabe… ang aga-aga pa… Sino ba itong tumatawag na ito?” naiinis na tanong ni Harlem sa kanyang sarili. Alas kwatro trenta’y dos pa lamang kasi ng madaling araw.

  Tuloy lamang sa pagtunog ang kanyang cellphone kaya naman naiinis niyang kinuha ito sa may bed side table at kaagad na sinagot. Hindi na tiningnan ang pangalan ng tumatawag.

  “Hello?” inaantok ang boses na sabi nito. Napahikab pa.

  “Sir… Kayo ho ba si Harlem?” tanong ng isang boses lalaki mula sa kabilang linya.

  “Yeah… Ako nga bakit?” tanong ni Harlem.

  “Ah Sir… Iyong kaibigan niyo ho kasing si Sir Jericho… Lasing na lasing at nakatulog na ho rito sa bar namin… pwede ho bang pakisundo siya?” tanong ng lalaki na mukhang bartender yata at nagtatrabaho sa bar.

  Kaagad na napaupo si Harlem sa kama.

  “Ano? Si Jericho?” tanong ni Harlem.

  “Oho Sir… Sana ho masundo niyo na siya kasi magsasarado na ho kami. Hindi na rin ho kasi namin siya matanong par asana alamin kung saan ang bahay niya para kami na lang sana ang maghahatid kaso tulog na tulog na ho.” Sabi nito.

  Napakamot naman sa ulo si Harlem saka napapikit.

  “Bakit ako pa ang tinawagan ninyo? Marami namang kaibigan ‘yan na pwedeng magsundo sa kanya.” May inis na sabi ni Harlem. “Siguro naman marami siyang contacts diyan sa cellphone niya.

  “E Sir… Halos lahat ho kasi ng contact na narito, natawagan na namin kaso wala hong sumasagot e. Kayo lang ho ang sumagot sa tawag.” sabi mula sa kabilang linya.

  Napabuntong-hininga si Harlem. Naiinis siya kay Jericho. Bakit ba kasi hindi pa nito binubura ang number niya? ‘Yan tuloy. Ginulo-gulo niya ang magulo nang buhok.

  “Sir…”

  “Sige sige… pupunta na kaagad ako diyan.” Sabi kaagad ni Harlem. “Saan nga ba iyong bar na iyan?” tanong pa nito.

  Sinabi naman sa kanya ng lalaki kung anong pangalan ng bar at saan ito matatagpuan.

  Kaagad na binaba ni Harlem ang tawag. Muling ibinalik ang cp sa may bedside table pagkatapos ay kahit na inaantok-antok pa ng konti at tinatamad ay tuluyan na siyang umalis sa kama para mabilis na makapag-ayos at makaalis na.

  “Maglalasing-lasing kasi… Hindi naman kayang dalhin ang sarili.” Naiinis na sabi ni Harlem pagkalock niya ng pintuan ng condo unit niya.

- - - - - - - - - - - - -

 Kaagad na inihiga ni Harlem ang katawan ng tulog na tulog na si Jericho sa kama nito. Nandito na sila sa condo unit ng huli. Alam pa rin naman niya ito kahit na may katagalan na ang panahon nang huli siyang makapunta rito.

  Naginat-inat si Harlem at hinilot-hilot ang leeg at balikat. Paano naman kasi, masyado siyang nangalay sa pag-alalay kay Jericho mula sa bar hanggang sa pag-akyat rito sa condo. Wala pa naman siyang dalang kotse kaya pati sa taxi ay inaalalayan niya ito. Nakakapagod lalo na’t may kabigatan rin ang lalaking ito.

  Napatitig si Harlem sa gwapong mukha ni Jericho na pulang-pula dahil sa kalasingan.

  “Bwisit ka talaga… Hanggang ngayon ba naman… nagiging pahirap ka sa buhay ko? Kitang tulog na tulog ako tapos gagambalain ako ng dahil sayo… Naku… Kahit kailan ka talaga.” Inis na inis na sabi ni Harlem. Napabuntong-hininga.

  Nanatiling nakatitig ang mga mata ni Harlem sa mukha ni Jericho. Aminado siya na hanggang ngayon ay napakagwapo nito sa kanyang paningin. Kunsabagay, gwapo naman talaga ito kaya nga maraming nahuhumaling na kanya namang ikinasasakit dahil pinapatulan ng lalaking ito ang mga nahuhumaling rito.

  Napabuntong-hininga si Harlem.

  Nilibot ni Harlem ang mga mata sa paligid. Tipid siyang napangiti. Hindi pa rin kasi nagbabago ang ayos ng mga gamit rito sa kwarto ng dating kasintahan. Kahit na iyong mga gamit sa labas ay wala ring pinagbago. Naalala niya, siya ang nag-ayos ng lahat ng gamit na narito sa loob ng condo unit ni Jericho. Nakikita pa rin niya ang paligid dahil sa mga ilaw ng lampshades na nagbibigay liwanag sa kabuuan ng kwarto.

  Muling napabuntong-hininga si Harlem. Bakit niya ba inaalala pa iyon?

  Muling tiningnan ni Harlem si Jericho. Tulog na tulog talaga ang mokong. Naisipan niyang kunin ang kumot na nasa paanan ng huli at ibalot na sa katawan nito. Bahagya pa siyang napayuko dahil sa inaayos niya rin ang unahang laylayan ng kumot para malagay ito sa itaas na bahagi ng katawan ni Jericho.

  Pero halos magulantang siya sa mga sumunod na nangyari na nagpatigil sa mundo niya. Nanlaki ang mga mata niya nang biglang mapayakap sa kanya si Jericho dahilan para mapunta siya sa ibabaw nito, maglapit ang kanilang mga mukha at magdampi ang kanilang mga labi.

  Hindi makagalaw si Harlem kaya hanggang ngayon, nakadampi pa rin ang malambot na labi nito sa labi niya. Parang bumalik sa kanya ang lahat… ang lahat ng nararamdaman niya para rito. Ng dahil sa halik.

  Nakita ni Harlem na bahagyang dumilat ang mga mata ni Jericho, namumula iyon pero nagniningning.

  Gustong umalis na ni Harlem sa ibabaw ni Jericho at para mahiwalay na rin ang labi niya sa labi nito pero hindi niya magawa dahil sa bukod sa nakayakap ito sa kanya, hindi pa siya makagalaw dahil talagang gulat at tulala siya.

  Pamaya-maya ay muling pumikit si Jericho. Naramdaman ni Harlem na gumagalaw-galaw ang labi nito sa labi niya. Pinigilan niya ang sarili na pagalawin ang sariling labi at tumugon. Ayaw niyang may mangyari. Ayaw niyang makalimutan na ilang beses na siya nitong sinaktan.

  Pero sariling damdamin ang nagtraydor kay Harlem dahil hindi nagtagal… tumugon siya sa halik. Napayakap siya sa katawan nito at mas idiniin ang nakapatong na katawan sa katawan ng nakahiga na si Jericho. Nadala na siya… nadala siya sa temptasyon… at damdamin.

  Habang naghahalikan ay parehong pinaglalakbay nila ang kamay sa kanilang mga katawan. Damang –dama ng nakapasok na palad ni Harlem sa damit ni Jericho ang ganda at tigas ng katawan nito. Mas lumaki ito kumpara sa dati. Dama niya ang init nang singaw na nanggagaling rito.

  Napapaungol naman nang mahina si Jericho sa paghawak ni Harlem sa katawan niya. Mas pinagbuti rin nito ang paghawak sa katawan ni Harlem na ikinaungol rin ng huli. Dama nito ang magandang pangangatawan ni Harlem. Hindi rin nakaligtas sa mga kamay nito ang matambok na pwetan ni Harlem na bahagya nitong pinisil.

  Pareho na silang pinagpapawisan dahil sa init ng kanilang mga katawan.

  Kapwa dama na ng isa’t-isa ang naninigas na pagkalalaki na parehong nagbubungguan kahit na nasa loob pa ito ng mga suot nilang pang-ibaba.

  Nadala na sila. Nag-iinit na ang kanilang mga katawan pati na rin ang paligid.

  Hanggang sa nangyari na ang hindi dapat mangyari. Naging isa ang kanilang mga katawan ng madaling araw na iyon. Halos makalimutan na nila kung ano nga ba ang tunay na sitwasyon nilang dalawa.

- - - - - - - - - - - - - -

  Tulalang nakaupo sa gilid ng kama si Harlem. Bihis na siyang muli at iniisip niya ngayon ang nangyari sa kanila ni Jericho. Ang mainit na pangyayaring mukhang kay hirap na namang kalimutan para sa kanya.

  Napatingin siya kay Jericho na ngayon ay tulog nang muli. Mula sa gwapo nitong mukha, hanggang sa hubad pa rin nitong katawan kaya naman malaya niyang napagmamasdan ang ganda ng katawan nito. Mula sa magandang hulma ng mga balikat nito, maumbok na dibdib na may pares nang mga utong na hanggang ngayon ay namumula at mamasa-masa dahil hindi niya kanina iyon tinigilan na susuhin. Halata sa kanya kanina ang pananabik rito. Sa pawisan nitong mga abs na alam niyang may halo ring laway niya dahil dinila-dilaan niya ito. Hanggang sa mapatingin siya sa malambot na nitong kargada na kanyang sinubo at talagang sinisip at sa dalawang bola nitong nakalaylay na parang candy niyang pinaglaruan sa kanyang bibig. Napansin niyang lumaki iyon kumpara sa dati kaya naman nahirapan rin nitong ipasok iyon sa kanyang butas dahil na rin sa bukod sa lumaki nga iyon, matagal rin na hindi napasukan ang kanya kaya medyo sumikip. Nasaktan nga siya nung una pero kinalaunan ay nasarapan siya.

  Napahilamos sa mukha si Harlem gamit ang dalawang palad. Mistulang nakalimutan niya ang lahat dahil sa nangyari. Nakalimutan niya ang atraso nito. Nawala siya sa kanyang sarili. Nakalimutan niya… nakalimutan niya.

  “Ano ba itong napasukan ko… Bakit ba kasi sinundo-sundo ko pa siya? Bakit ba ako nagpadala sa bugso ng damdamin ko? Bakit? Bakit?” naiinis na sabi ni Harlem sa sarili. Sinisisi niya rin ang kanyang sarili dahil sa nangyari.

  Napabuntong-hininga ito.

  Bigla niyang naalala si Gian. Nalungkot siya nang maalala ito.

  “Sorry…” malungkot na sabi nito sa sarili.

  Pamaya-maya ay tumayo na ito mula sa pagkakaupo sa gilid ng kama at naglakad na palabas ng kwarto ni Jericho. Kailangan na niyang makaalis rito bago lumitaw ang araw.

  Wala na si Harlem. Dumilat ang mga mata ni Jericho. Napangiti nang matamis. Alam niya ang mga nangyari. Naramdaman niya ang lahat dahil ang totoo, hindi naman siya ganun kalasing.

  “Tawagan mo si Harlem diyan sa cellphone ko.” Sabi ni Jericho doon sa bartender sabay abot ng cp niya rito.

  “Si Harlem ho?” tanong nito.

  “Oo… Nasa speed dial siya, pindutin mo na lang iyong 1… kapag sumagot. Sabihin mo na sunduin ako rito. Sabihin mo lasing na lasing ako at nakatulog na ako rito...” sabi ni Jericho.Kilala na rin kasi siya ng bartender na ito dahil palagi rin siyang nandito.

  “Pero Sir… Hindi naman kayo lasing…”

  “Huwag ka ngang epal diyan… Basta sundin mo ang inuutos ko sayo… Huwag kang mag-alala… Babayaran kita.” Sabi kaagad ni Jericho.

  Napakamot na lamang sa ulo ang bartender saka kinuha ang cp mula rito at sinunod ang inuutos sa kanya ni Jericho.

  “Umpisa pa lang ‘yan Harlem… Dahil sisiguraduhin kong pagkatapos ng nangyari sa atin ngayon… may susunod pa. Hindi ka na matatahimik at ikaw na rin ang kusang babalik sa akin. At magiging masaya na rin tayong dalawa muli.” Sabi ni Jericho sa sarili sabay ngiti. Napapikit ito ng mga mata. Muling dumaloy sa kanyang alaala ang nangyari sa pagitan nila ni Harlem at hindi maiwasang tumayo at tumigas muli ang manoy nito na nasa otso pulgada, mushroom ang ulo at kasing kulay ng kanyang balat sa katawan. Hinawakan niya iyon ng mahigpit at inumpisahang batiin. Nag-iinit siyang muli kaya gusto niya magpalabas muli.

-END OF CHAPTER 27-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 28

  “Hindi pumasok si Harlem? Bakit daw?” tanong ni Gian kay Lance. Nasa loob sila ngayon ng opisina ng una.

  Nagkibit-balikat si Lance. “Ewan… Teka, di ba dapat alam mo ‘yun?” tanong nito.

  Napabuntong-hininga si Gian. “Wala nga akong kaalam-alam na hindi siya papasok ngayon… Hindi nga nagtetext sa akin.” Sabi nito.

  Tipid na napangiti si Lance.

  “Baka naman may inasikaso lang… Hindi nakapagpaalam sayo.” Sabi ni Lance.

  Napatango na lamang si Gian. Hindi nito maiwasang hindi mag-alala.

- - - - - - - - - - - - -

  Nakaupo ngayon sa sofa si Harlem na nasa loob ng kanyang condo unit. Tulala dahil hanggang ngayon, hindi pa rin maalis sa isipan niya ang nangyari sa kanila ni Jericho.

  Paulit-ulit na nagpe-play iyon sa utak niya kahit na pilit niya iyong inaalis at kinakalimutan.

  Napabuntong-hininga na lamang siya. Iyon ang dahilan kaya hindi siya nakapasok ngayon sa opisina. Dahil siguradong matutulala lamang siya dahil sa kakaisip.

  Speaking of opisina, naalala niya si Gian. Pakiramdam niya, para rin siyang nagtaksil rito kahit wala naman silang relasyon. Mahal siya nito at alam rin naman niya sa kanyang sarili na may nararamdaman rito pero still, nagawa niya pa ring madala sa tukso ng dating kasintahan.

  Muli siyang napabuntong-hininga.

  Pamaya-maya ay narinig niyang tumunog ang cellphone niya na nakapatong sa may mesa sa gilid ng sofa. Kinuha niya iyon at nakita niya mula sa screen na tumatawag si Gian. Sinagot niya iyon.

  “Hello…”

  “Bakit hindi ka pumasok? May sakit ka ba?” tanong kaagad ni Gian. Halata sa boses nito ang pag-aalala kaya hindi nito maiwasang hindi mapangiti.

  “Wala akong sakit… May inasikaso lang ako. Pasensya na kung hindi ako nakapagpaalam na hindi papasok…” pagsisinungaling na sabi ni Harlem.

  Napabuntong-hininga naman mula sa kabilang linya si Gian.

  “Mabuti naman at wala kang sakit… Ok lang na hindi ka nakapagpaalam… Tapusin mo na lamang muna kung anong inaasikaso mo.” Sabi ni Gian.

  “Oo… Salamat.” Sabi ni Harlem.

  “Sige… Tatawag na lang ulit ako mamaya sa break. Medyo marami rin kasi akong dapat gawin ngayon.” Sabi ni Gian.

  “Ok.” Sagot ni Harlem.

  “Bye…” sabi ni Gian. “I love you.” Malambing na dugtong pa na sabi nito.

  Napapikit ng mga mata si Harlem. Ang sarap pakinggan sa tenga ng sinabi nito. Tatlong salita na gustong-gusto na marinig ng kahit sino.

  “Bye Gian.” Sabi ni Harlem. Ito na kaagad ang nagbaba ng tawag. Napabuntong-hininga. Bakit parang ang hirap ngayon para sa kanya na sumagot sa sinabi nito?

- - - - - - - - - - -

  “Wow! Kakilig naman… I love you.” Pang-aasar na sabi ni Lance na nakarinig sa usapan ng dalawa. Ginaya pa nito ang boses ni Gian sa pagsabi ng I love you.

  Sinamaan naman siya nang tingin ni Gian pero nakangiti..

  “Tumigil ka nga diyan.” Sabi nito.

  Natawa lang si Lance.

  “Anyway, nagrespond ba siya sa I love you mo?” tanong ni Lance na ikinawala ng ngiti ni Gian. Napansin iyon ni Lance.

  “Mukhang hindi… Pero di bale Pare… hindi rin magtatagal at magkakaroon na rin ng sagot ‘yang I love you mo.” Sabi ni Lance.

  Napabuntong-hininga naman si Gian.

  “Hindi naman ako naghihintay na masagot niya kanina ‘yung I love you ko dahil hindi naman siya tanong…”

  “Pero umamin ka… kahit hindi siya tanong… umasa ka na masasagot niya.” sabi kaagad ni Lance.

  Napaiwas na lamang nang tingin si Gian. Napabuntong-hininga muli.

- - - - - - - - - -

  Muling napatingin si Harlem sa cellphone niya dahil muli iyong tumunog. Akala niya si Gian muli ang tumatawag pero nangunot ang kanyang noo at nagkasalubong ang magkabilang kilay niya nang makita mula sa screen ng cellphone niya na may nagtext, isang unknown number. Binuksan niya iyon at binasa.

  “How’s your day? I hope it’s fine… lalo na’t naging maganda at masarap ang nangyari sa pagitan nating dalawa kaninang madaling araw.”

  Biglang kinabahan si Harlem. May hinala na siya kung sino ang nagtext dahil sa nabasa niya. Ibig sabihin… alam din nito ang nangyari. Natural, pareho silang gumawa kaya alam talaga nito. Hindi nga lang niya alam kung tunay nga bang lasing talaga ito o sinadya lang nito ang lahat para may mangyari.

  “Jericho… Paano mo nalaman ang number ko? Lintik ka naman… Hindi mo na nga ako tinitigilan sa utak ko… pati ba naman… Tsk!” naiinis na sabi ni Harlem sabay lapag muli ng cellphone niya sa mesa. Napahiga siya ng upo sa sofa at napapikit ng mga mata. Nalilito na siya at nagkakandahalo-halo na ang mga nararamdaman niya.

-END OF CHAPTER 28-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

CHAPTER 29

  “May problema ba?” tanong ni Gian sa kaharap na si Harlem. Nakaupo ang mga ito sa pandalawahang mesa na nasa loob ng isang convenience store. Kasalukuyang breaktime nila ngayon at dito nila naisipang kumain at magpahinga.

  “Ha?” pagtatakang tanong ni Harlem kahit na narinig naman niya.

  “Tulala ka kasi diyan saka parang balisa ka kaya I thought… may problema ka.” Sabi ni Gian.

  Tipid na napangiti si Harlem. Napailing ito.

  “Wala ito… Masyado lang kasi akong nai-stress sa inaasikaso ko kahapon kaya ganito ako ngayon.” Sabi ni Harlem.

  Napatango naman si Gian.

  “Gusto mo ba na tulungan kita sa inaasikaso mo?” tanong nito.

  Napailing si Harlem.

  “Huwag na… ayoko ring makaabala pa sayo, saka kayak o naman na iyon gawin ng mag-isa.” Sabi nito na ikinatango na lamang ni Gian.

  “Sige… Kumain na muna tayo.” Sabi ni Gian.

  Napatango naman si Harlem.

- - - - - - - - - - - - - -

  Napakunot ang noo at nagkasalubong ang magkabilang kilay ni Harlem dahil sa pagtataka. Nandito na kasi siya ngayon sa tapat ng pintuan ng condo unit niya at nagtataka siya kung bakit bukas iyon. Bigla siyang kinabahan dahil baka napasok na siya.

  Kaagad na pumasok si Harlem sa loob at nagulat siya dahil hindi magnanakaw ang nasa loob ngayon kundi si… Jericho na prenteng-prenteng nakaupo sa sofa at nakatingin na sa kanya. Ngiting-ngiti pa ito. Nakaramdam tuloy siya ng bahagyang kaba.

  “Welcome home Harlem.” Sabi nito.

  Nawalan ng ekspresyon ang mukha ni Harlem.

  “Anong ginagawa mo rito? Saka paano kang nakapasok sa condo unit ko?” walang emosyong tanong nito.

  Napangiti si Jericho.

  “Nandito ako kasi nandito ka… Tungkol naman sa pagpasok ko rito… Remember this?...” sabi nito saka tinaas ang kanang kamay na may hawak na susi. “Duplicate key na binigay mo sa akin noon na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin tinatapon kasi alam ko na magagamit ko pa rin ito. At tama nga ako… nagamit ko siya…”

  “Umalis ka na.” sabi kaagad ni Harlem na pumutol sa sinabi ni Jericho. Umiwas ito ang tingin.

  Tumayo sa kinauupuan niya si Jericho. Dahan-dahang lumapit kay Harlem.

  “Harlem…”

  “Huwag kang lalapit.” Sabi kaagad ni Harlem. Napahinto naman si Jericho.

  Napabuntong-hininga si Harlem bago tumingin kay Jericho.

  “Di ba sinabi ko na sayo na tigilan mo na ako? Bata ka ba para paulit-ulit kitang pagsabihan?” may inis na sabi ni Harlem.

  Nakatitig lamang si Jericho kay Harlem.

  “Jericho… Matagal na tayong tapos kaya wala ka ng karapatan pa na magpunta pa rito at makipagkita pa sa akin…”

  Harlem… Ramdam kong mahal mo pa rin ako hanggang ngayon.” Sabi kaagad ni Jericho na pumutol sa sinasabi ni Harlem. “Kaya hindi ako titigil sayo dahil mahal rin kita… hindi pa tayo tapos dahil may nararamdaman pa rin tayo para sa isa’t-isa. Huwag kang magsinungaling sa akin. Naramdaman ko iyon nung last na may nangyari sa ating dalawa.” Sabi pa nito.

  Napaiwas nang tingin si Harlem. Ayaw niyang makita ni Jericho na sang-ayon siya sa sinabi nito.

  “Tungkol doon sa nangyari sa atin… Kalimutan mo na…”

  “Bakit ikaw ba? Nakalimutan mo na?” tanong kaagad ni Jericho.

  Natahimik si Harlem.

  “Please Harlem… Magkabalikan na tayo… alam ko na gusto mo rin iyon…”

  “Hindi na.” sabi kaagad ni Harlem na tumingin na kay Jericho. “Ayoko nang makipagbalikan pa sayo dahil alam mo kung bakit? Kasi ayoko ng maulit ang pangtatarantado mo sa akin ng paulit-ulit… ayoko nang maging tanga muli na patatawarin ka pero uulitin mo lang rin naman ang kasalanang pinatawad ko. Jericho… tama na ang ilang beses… tama na.” sabi nito.

  Natahimik si Jericho.

  “Umalis ka na.” sabi ni Harlem. Napabuntong-hininga ito.

  “Mahal mo pa rin ako kaya hindi ako titigil…”

  “May iba na akong mahal Jericho.” Sabi kaagad ni Harlem. “Marahil… sabihin na nating may nararamdaman pa rin ako para sayo… pero hindi na ganun kabuo… hindi na ganun kasolido dahil may isang tao na ngayon ang sumasakop na sa buong puso ko… at habang dumadaan ang araw… mas nagiging mahal siya ng puso ko at ikaw… unti-unti ka nang nawawala.” Sabi pa nito. Napailing-iling si Jericho. “Jericho… Hindi lahat ng bagay sa mundo… permanente… pati na rin ang pagmamahal ko sa isang tao na matagal ring naging bahagi ng buhay ko at ikaw iyon, dahil dumating rin iyong time na nawawala na rin ang pagmamahal na iyon at napapalitan na ng pagmamahal ko sa iba. Sa taong bagong nagpapasaya at nagbibigay kulay sa mundo ko.” sabi pa ni Harlem. Totoo ang sinasabi niya.

  “Kaya Jericho… iyong sinasabi mong naramdaman mo na mahal pa kita nung may mangyari ulit sa ating dalawa… sa tingin ko, hindi iyon pagmamahal kundi isa lamang tawag ng laman. Aaminin ko, nasabik ako na muli kang makasalo sa isang mainit na tagpo… pero hindi ibig sabihin nun ay mahal na mahal pa rin kita. Nadala lang ako.” Sabi pa nito.

  “Hindi ‘yan totoo. Ramdam kong mahal mo pa rin ako.” Sabi ni Jericho.

  Napailing si Harlem. “Kung ‘yan ang gusto mong isipin…” sabi nito saka tumalikod mula kay Jericho.

  Pero hindi pa man nakakalayo nang lakad si Harlem ay bigla na siyang hinawakan ni Jericho sa kanang braso at hinila pabalik at paharap rito saka biglaang hinalikan siya sa labi. Mapusok, nag-iinit ang halik ni Jericho na pilinipilit naman ni Harlem na huwag tumugon. Pumipiglas pa nga siya.

  At nagtagumpay si Harlem sa pagpiglas niya dahil nakawala siya kay Jericho. Naihiwalay niya ang labi niya rito. Hindi na siya nadala sa halik nito.

  “Ano bang ginagawa mo ha? Sinabi ko na sayo ang lahat kaya sana maintindihan mo. Tapos na ang sa atin at hindi na iyon madudugtungan gaya ng gusto mo.” May diin na sabi ni Harlem.

  Napakagat-labi si Jericho para mapigilan ang nagbabadyang pagtulo ng luha. Ang sakit… masakit para sa kanya ang mga sinabi nito pero wala siyang magawa kundi sisihin rin ang sarili dahil alam niya, kaya ayaw na nito sa kanya kasi kasalanan niya.

  “Kaya Please Jericho… Tigilan mo na ako at umalis ka na.” sabi ni Harlem. Kahit papaano’y nakakaramdam siya ng awa at sakit para kay Jericho pero nakapagpasya na siya, kahit na may nararamdaman pa siya rito, hindi na niya pipiliing makipagbalikan pa rito dahil ayaw na niya.

  Hindi na nagsalita pa si Jericho. Tumalikod na ito mula kay Harlem at naglakad palabas ng unit. Kailangan na niyang tanggapin na kahit anong gawin niya, wala na… hindi na babalik sa kanya si Harlem at hindi na babalik sa dati ang lahat sa kanila.

 Naiwan si Harlem na nakatayo pa ring nakasunod ang tingin sa kanya at napabuntong-hininga.

  “Patawarin mo ako Jericho… pero ayoko na talagang makipagbalikan sayo.” Sabi nito sa sarili. Napapikit ng mga mata at napabuntong-hininga. “Dahil kung meron man akong gustong makasama ngayon at sa darating pang panahon… hindi na ikaw iyon.” Sabi pa nito habang nakikita sa kanyang pagpikit ang imahe ng mukha ng lalaking minamahal na niya ngayon.

-END OF CHAPTER 29-

#WhereDoBrokenHeartsGo?

EPILOGUE…

  Sabay na naglalakad ngayon sa loob ng park sila Harlem at Gian. Dito nila naisipang pumunta pagkatapos ng mahabang araw nang pagtatrabaho.

  Nadarama ng kanilang mga balat ang malamig na simoy ng hangin. Napakasarap malanghap nun dahil nasa syudad man ang nasabing park e masasabing fresh pa rin ang hangin dahil maraming puno’t halaman sa paligid.

  Napapatingin si Gian kay Harlem. Napapansin niya ang pagkakatulala nito habang naglalakad. Napabuntong-hininga siya.

  “May problema ba Harlem? Ilang araw ko nang napapansin sayo na lagi kang natutulala at parang nababalisa.” Tanong at sabi ni Gian. “Siguro naman pwede kong malaman kung anong dahilan niyan… Pwede ba?” tanong pa nito.

  Naputol ang pagkakatulala ni Harlem at napatingin kay Gian. Napabuntong-hininga ito.

  “Ang totoo… Si Jericho ang nasa isipan ko.” sabi ni Harlem.

  Napaiwas nang tingin si Gian. Nasaktan siya sa nalaman dahil siya ang kasama nito pero iba ang nasa isipan.

  “Bakit mo naman siya naiisip?” tanong ni Gian. Kahit masakit, nagtatanong pa rin siya para malaman ang sagot.

 Huminto sa paglalakad si Harlem. Napahinto rin si Gian.

  “Magpapakatotoo ako sayo Gian dahil ayokong magsinungaling sayo.” Sabi ni Harlem. Tahimik lamang si Gian na nakatingin kay Harlem at naghihintay ng sasabihin nito. Muling napabuntong-hininga si Harlem. “May nangyari sa amin last week… Isang pangyayari na hindi dapat nangyari pero nangyari na… Sa totoo lang... bumalik ang lahat sa akin pagkatapos nun… Hindi ko iyon makalimutan kaya naman kung napapansin mo… Lagi akong tulala at balisa.” Sabi pa nito.

  Napatango si Gian.

  “Pagkatapos nang nangyaring iyon… Nais ni Jericho na makipagbalikan sa akin.” Sabi ni Harlem.

  Napatango muli si Gian.

  “So sasabihin mo ba sa akin na tigilan na kita kasi makikipagbalikan ka na sa kanya?” malungkot na tanong ni Gian.

  Hindi nagsalita si Harlem. Nakatitig lamang siya kay Gian.

  Napabuntong-hininga si Gian saka napatango.

  “Naiintindihan ko… Masakit man sa akin pero kailangang tanggapin. Nagmahal ako ng isang taong may mahal nang iba…”

  “Mahal kita.” Sabi kaagad ni Harlem na ikinahinto ni Gian sa pagsasalita. Nagulat siya sa sinabi nito.

  “A-Anong sinabi mo?” tanong ni Gian.

  “Mahal kita.” Sabi muli ni Harlem. “Mahal na mahal na kita.” Sabi pa nito.

  Unti-unting napangiti si Gian.

  “Hindi ko na ninais na makipagbalikan sa kanya dahil bukod sa ayoko na talaga… may narealize ako pagkatapos ng lahat ng nangyari sa pagitan naming dalawa nitong nakaraang linggo… na malaki na ang nasakop mo sa puso ko. Na ikaw na ang mas mahal nito… na ikaw na ang hinahanap-hanap at nagpapasaya sa kanya.” Sabi nito habang tinuturo ang dibdib, sa tapat kung nasaan ang puso.

  Mas lalong napangiti si Gian.

  “Mahal na mahal na kita Gian… at alam ko sa sarili kong ikaw na ang para sa akin dahil iyon ang itinuturo ng aking puso.” Sabi pa ni Harlem.

  Kaagad na niyakap ni Gian nang sobrang higpit si Harlem. Sobrang saya ng pakiramdam niya. Parang sasabog sa saya ang puso niya.

  “Akala ko matagal pa akong maghihintay na mahalin mo rin ako.” Sabi nito.

  Gumanti nang yakap si Harlem. Napangiti.

  Saksi ang buwan at mga bituin ngayon sa kasiyahang kanilang nararamdaman.

  Alam nila na marami pang mangyayari… lalo na at mapupunta na sa mas malalim na ugnayan ang kanilang samahan. May mga pangyayaring magaganap na magpapasaya at magpapalungkot na kanilang pagsasaluhan dahil ngayon… mahal na nila ang isa’t-isa.

  Salamat at ang kanilang mga sugatang puso noon… ay napaghilom na… ng isa’t-isa.

-THE END-